កំណត់ហេតុ ឌីយ៉ា

Featured

សេចក្តីសុខមនុស្សមិនខ្នើត

មានរឿងខ្លះយើងមិនអាចយល់បាន ហើយមានរឿងខ្លះយើងក៏មិនចាំបាច់ស្វែងរកហេតុផលរបស់វាដែរ ព្រោះវាមិនមានហេតុផលសំរាប់ឲ្យយើងការពារខ្លួនឯងក្នុងសាលក្រមរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅទោសកំហុសទាំងអស់នោះឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់បានយាងមកដើម្បីនឹងអត់ទោសដល់អ្នកណាដែលពិតជាបានកែប្រែកំហុសរបស់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ។ ឳណ៎! ពេលខ្លះក៏ចង់ដឹងច្បាស់ណាស់ថា តើមនុស្សដូចជារូបខ្ញុំនឹងអាចរស់នៅក្នុងពិភពលោកនេះបានយូរប៉ុណ្ណាទៀតទេណ៎!

តាំងពីម៉ោង ៣ទៀបភ្លឺម៉្លេះ ខ្ញុំបានអង្គុយនៅមុខកំព្យូទ័រស្វែងរកអ្វីមិនដឹង គ្មានចាប់អីមួយច្បាស់លាស់ទាល់តែសោះ។ តាមពិតទៅពន្លឺនៃភ្នែករបស់ខ្ញុំដែលចាំង តបទៅនឹងពន្លឺម៉ាស៊ីនដ៏តូចច្រលឹងមួយនេះ គឺមិនមែនកំពុងរាវរកឯកសារ ឬរបស់អ្វីមួយជាប្រយោជន៍នោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញអារម្មណ៍មួយនេះបានរសាត់អណ្តែតទៅកាន់ទីមួយដែល ពោរពេញដោយការឈឺចាប់ជាទីបំផុត។ ខ្ញុំមានញ្ញាណដឹងថា អារម្មណ៍មួយនេះកំពុងវិលវល់គិតគូរពីរឿងជាច្រើនពីម្សិល ហើយក៏កំពុងចែករំលែកបញ្ហា និងទោសានុទោសនេះដល់លោកស្អែក ដែលកំពុងយាងយាសយាត្រាមកដល់តាមកាលនាទីរបស់ខ្លួន។

ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ចង់ចាកចេញពីពិភពលោកនេះមួយអាទិត្រ នៅតែព្រះវិហារ អធិស្ថាន បួងសួងទៅព្រះរបស់ខ្ញុំ (ព្រះយេស៊ូវ) ពីកំហុសដែលខ្ញុំបានប្រព្រិត្តកាលពីម្សិល។ ការពិតដែលសំខាន់ជាងនេះទៅទៀតនោះគឺ ខ្ញុំដឹងថារាល់ពេលដែលខ្ញុំមានបញ្ហា ខ្ញុំតែងតែគេចវេសពីបញ្ហាទាំងនោះមួយរយៈ មួយរយៈដែលខ្ញុំអាចសញ្ចឹងនូវកំហុសដែលខ្ញុំបានប្រព្រិត្ត។ មួយរយៈដែលខ្ញុំអាចមានពេលប្រាប់ព្រះដែលទ្រង់ចាំតែស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់នឹងខ្ញុំនៅពេលខ្ញុំអធិស្ឋាន។ ទ្រង់ជាមួយអង្គ ដែលខ្ញុំមើលមិនឃើញ ហើយចាំដោះស្រាយបញ្ហារបស់ខ្ញុំទាំងប៉ុន្មាន ក្នុងកំឡុងពេលដែលខ្ញុំកំពុងរង់ចាំ រង់ចាំដោយអន្ទះសារ។ ព្រះវិហារនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្ងប់ ព្រោះអ្វីដែលខ្ញុំឃើញគឺព្យាណូ ដ៏ច្រលឹងមួយនៅកណ្តាលទីជំនុំដ៏ទូលាយ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍បើកទូលាយសំរាប់ដំណោះស្រាយសំរាប់បញ្ហាខ្ញុំចឹង។ ខ្ញុំដើរទៅកាន់ឧបករណ៍តន្រ្តីដ៏គួរជាទី ត្រអាលនឹងពាល់ ជាទីត្រអាលនឹងចាប់លេងមួយបទនេះដោយចិត្តស្ងប់ គ្មានគិតអ្វី ទាំងអស់ក្រៅពីសោភ័ណ្ឌរបស់នាង (ព្យាណូ) ខណៈដែលនៅលើចុងព្រឹក្សាខាងក្រៅព្រះវិហារ មានសំលេងតូចៗ ជីបជីប ពីរបីក្បាលរបស់ចាបពូក នៅទៅវាលដែលសំបូរទៅដោយសន្លឹកពណ៌មាស ពណ៏លឿង ពណ៌ដី រុះរាយពេញពាសពសុធា។ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំបានមកក្រៅវិហារឈើដ៏ច្រលឹងនេះ មកខាងក្រៅគយគន់ទេសភាពនាទេសកាលដ៏សុខស្រួលនេះ ដោយពុំដឹងខ្លួន។ ខ្ញុំតែងតែអង្គុយនៅក្រោមដើមដ៏មានម្លប់ត្រឈៃមួយដើមនៅក្រោយវិហារនេះដើម្បីគននូវរូបភាពដ៏មិនគួរឲ្យជិនណាយទាំងនេះ ស្ទើររាល់ពេលដែលខ្ញុំមានបញ្ហា។ កំពុងតែត្រេកអរនូវវត្ថុដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់ធម្មជាតិទាំងនេះយ៉ាងមិនចេះជិនណាយនោះ កាយាបានមកហៅខ្ញុំឲ្យទៅផ្ទះវិញដោយសំដីដែលខ្ញុំស្តាប់ជិត ១០ឆ្នាំមកហើយ “បងយ៉ាហ្អា! តោះទៅបាយណាបង នេះថ្ងៃត្រង់ហើយ” ថាហើយទេវីក៏រូតស្រូតដំណើរវាងវាសទៅកាន់ទីសំណាក់វិញ។ នារីម្នាក់ដែលមានរូបសម្ផស្សមិនសូវជាគួរឲ្យបេតីម្នាក់នេះបានឆក់យកព្រលឹងខ្ញុំតាំងពីគ្រាដំបូងដែលខ្ញុំបានឃើញនាងម៉្លេះ នាងជាម្ចាស់ចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ចំលែកណាស់ នៅគ្រាដែលខ្ញុំបានឃើញនាង ខ្ញុំឃើញនាងពិតជាផ្តល់នូវអារម្មណ៍សុខសាន្តម្យ៉ាងយ៉ាងចំលែក ខ្ញុំជឿថាអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ដូចជាខ្ញុំប្រសិនបើទោះអ្នកបានឃើញនាងជាលើកដំបូងដែរ ហេតុផលនេះហើយដែលខ្ញុំប្រគល់សេចក្តីស្នេហាដ៏សេសសល់តិចតួចរបស់ខ្ញុំឲ្យនាងរក្សា។ កាយាបានប្រាប់ខ្ញុំថា នាងស្រលាញ់ខ្ញុំព្រោះ ខ្ញុំសង្ហារ! តែប៉ុណ្ណេះទេ? ហិហិ វាពិតជាគួរឲ្យអស់សំណើចមែនទែនសំរាប់ចំលើយបែបនេះ។ តែមិនជាថ្វីទេ ខ្ញុំដឹងថានាងបានស្រលាញ់ខ្ញុំស្មោះពិតមែន ចាប់តាំងពីទេសកាលដែលអគ្គីភ័យបានឆក់យកសំរស់ នឹងសោភ័ណ្ឌយុវភាពរបស់ខ្ញុំម៉្លេះ។ នាងបានទទួលខ្ញុំដោយមិនប្រកាន់ ឬ មានពាក្យប៉ុន្តែ សំរាប់មនុស្សមិនខ្នើតដូចជាខ្ញុំ។ ខ្ញុំធ្លាប់សួរព្រះជាម្ខាស់ថា ហេតុអ្វី បានជាឆក់យកយុវភាពរបស់ខ្ញុំទៅដោយភ្លើងយ៉ាងនេះ នៅពេលនេះខ្ញុំយល់ហើយថា ទ្រង់មិនការពារខ្ញុំ�
��នៅខណៈអគ្គីឆេះផ្ទះកាលណោះ គឺសំរាប់ឲ្យខ្ញុំបានទទួលរង្វាន់ដ័មានតំលៃ ដូចជាកាយា របស់ខ្ញុំម្នាក់នេះ ទាំងអ្នកដែលធ្លាប់ថាស្រលាញ់ខ្ញុំទាំងប៉ុន្មានបានចាកចេញពីខ្ញុំទៅ។ នាងមានកាយសប្បទាល្អសព្វបែបយ៉ាង ហើយក៏មិនអាក្រក់ពេកដែរ ជាអ្វី ដែលប្រាប់ខ្ញុំថា មិនពិបាកសំរាប់កាយាទេ ក្នុងការរកបុរសគួរជាទីស្រលាញ់ជាងខ្ញុំនៅពេលនេះ។ យ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំបានផ្តល់កំណើតដល់បុត្រាពីរនាក់ដែលមានសុខភាពល្អ និងកាយសប្បទាគ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់ជាចំណងដៃអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើង សំរាប់លំអរជីវិតដែលអពណ៌មួយនេះ ឲ្យមានពន្លឺ។ នេះហើយជាក្តីសុខសាន្តរបស់ខ្ញុំ នៅពេលមានធម្មជាតិនៅកំដរ មានក្រុមគ្រួសារដ៏កក់ក្តៅ មាន……មានគ្រប់យ៉ាង ក្រោយពេលដែលខ្ញុំបាត់បង់គ្រប់យ៉ាង។ មានបបូរមាត់ដ៏ស្រទន់មួយបានមកប៉ះចំថ្ពាល់របស់ខ្ញុំ ខណៈខ្ញុំកំពុងឈរភ្លឹកនៅក្នុងសួនក្រោយវិហារមួយនេះ…

“ម៉ោង ៦ កន្លះ ហើយបង! ភ្ញាក់ឡើង! ក្រែងថ្ងៃនេះបងថាចង់ទៅលេង ផ្ទះសំរាកកាយនៅ ក្បែរវិហារនោះមួយអាទិត្រនោះអី!” កាយាថើបខ្ញុំតាមទំលាប់ ជាមួយវិចាររបស់នាង។ ខ្ញុំទើបនឹងដឹងថាខ្ញុំសុបិន្តពី ទីដែលខ្ញុំប៉ងថានឹងទៅម៉ិញនេះសោះ។ ខ្ញុំបានទៅរួចហើយទាំងរូបកាយខ្ញុំនៅ ក្នុងបន្ទប់ធ្វើការរបស់ខ្ញុំនៅឡើយ។ នេះបានចំថាសប្បាយផ្ទួនៗ។

និពន្ធចប់នៅថ្ងៃទី ១៦ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០១០

ម៉ោង ៣ ទៀបភ្លឺ

Adoption Curve – ខ្មែរបកថាម៉េច?

Adoption Curve មិនដឹងថាបកជាភាសាខ្មែរថាម៉េចសមទេ! Adoption បានន័យថា ការព្រមទទួលយក និងបន្តប្រើប្រាស់អ្វីមួយ និងរួមបញ្ចូលទៅក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់អ្នកប្រើប្រាស់។ Curve បានន័យថា ក្រាហ្វ គំនូសកោង ឬរបត់ឡើងចុះ។ ប្រសិនបើបូកបញ្ចូលគ្នាពាក្យពីរនេះ ខ្ញុំបកស្រាយគឺ “គំនូសតាងឥរិយាបទនៃអ្នកប្រើប្រាស់” ឬសម្រាយជាងនេះគឺ “ការប្រែប្រួល ឬឥរិយាបទរបស់អ្នកប្រើប្រាស់ក្នុងការទទួលយកនូវវត្ថុ ដំណោះស្រាយ វិធីសាស្ត្រ ឬអ្វីក៏ដោយដែលអ្នកបង្កើតទាំងឡាយបានដាក់ឲ្យគេប្រើប្រាស់ ហើយអ្នកប្រើប្រាស់ក៏បន្តប្រើប្រាស់ និងបញ្ចូលទៅក្នុងជីវិតរបស់គេ។ និយាយដោយខ្លី គឺវាឆ្លើយតបនឹងតម្រូវការបស់គេ ហើយគេនៅបន្តប្រើប្រាស់វា។ នេះជាគោលបំណងចុងក្រោយរបស់នវានុវត្តករទាំងឡាយ។ តទៅ ខ្ញុំសូមហៅ Adoption Curve នេះថា “កំណោងឥរិយាបទអ្នកប្រើប្រាស់” សិនចុះ។ ខ្ញុំសូមសរសេរការរៀបរាប់ជាភាសាអង់គ្លេសខាងក្រោមទុកជាឯកសារយោងចុះ។

The adoption curve, also known as the diffusion of innovation, was pioneered by sociologist E.M. Rogers in 1962. This model is used to illustrate the acceptance and adoption of new products or ideas within a population over time. It categorizes adopters into segments such as innovators, early adopters, early majority, late majority, and laggards, based on their willingness to embrace innovations. The adoption curve is commonly used by businesses and organizations to develop strategies for introducing and marketing new products, as well as understanding and targeting different consumer segments based on their adoption behavior.

តាមរយៈការស្រាវជ្រាវរបស់លោក E.M. Rogers បានបង្ហាញថាភាគរយៈនៃអ្នកបើកចិត្ត មានឥរិយាបទទទួលយកអ្វីមួយមកប្រើប្រាស់ច្រើនជាងគេគឺ អ្នកប្រើប្រាស់មុនគេភាគច្រើន (early majority) និង អ្នកប្រើប្រាស់ក្រោយគេភាគច្រើន (late majority)។ ហេតុនេះហើយ បានជានវានុវត្តករ ឬអ្នកផលិតផលិតផល ឬសេវាកម្មភាគច្រើន រៀបចំយុទ្ធសាស្ត្រទីផ្សារផ្សេងៗគ្នាទៅតាមប្រភេទគោលដៅអ្នកប្រើប្រាស់ផ្សេងៗ។ ជាទូទៅប្រភេទ នវានុវត្តករ (innovators) ចូលចិត្តសាកល្បងរបស់ជាងគេ និងមុនគេបង្អស់។ អ្នកទាំងនេះមិនមានភាគរយច្រើនទេ តែងាយធ្វើឲ្យអ្នកផលិតអាចស្វែងរកនូវមតិយោបល់ពីពួកគេមុនគេ ព្រោះគេមិនពិបាកសម្រេចក្នុងការសាកល្បងធ្វើអ្វីថ្មីឡើយ។ បន្ទាប់មកទៀតគឺ អ្នកប្រើប្រាស់មុនគេបង្អស់ ដែលមានចិត្តចង់សាកល្បងបន្ទាប់ពីឃើញលទ្ធផល និងមតិយោបល់ខ្លះពីអ្នកប្រើប្រាស់បែបនវានុវត្តករ។ សម្រាប់ អ្នកប្រើប្រាស់មុនគេភាគច្រើន ជាប្រភេទអ្នកប្រើប្រាស់ដែលទាល់តែយល់ដឹង យល់ឃើញពីអត្ថប្រយោជន៍ និងបទពិសោធន៍ខ្លះៗរបស់អ្នកប្រើប្រាស់មុនៗ ទើបពួកគាត់សម្រេចចិត្តប្រើប្រាស់។ សម្រាប់ អ្នកប្រើប្រាស់ក្រោយគេភាគច្រើន មានភាគរយស្មើនឹងអ្នកប្រើប្រាស់មុនគេភាគច្រើនដែរ តែទាល់តែមនុស្សភាគច្រើនបានប្រើប្រាស់ យល់ដឹង បានឃើញលទ្ធផលពីអ្នកប្រើប្រាស់មុនៗរួចហើយ ទើបពួកគាត់សម្រេចិត្តប្រើប្រាស់ផលិតផល សេវាកម្ម ឬរបស់ថ្មី។ រីឯអ្នកមិនងាយប្ដូរឥរិយាបទប្រើប្រាស់ ភាគច្រើន ជាមនុស្សដែលពិបាកទទួលយកនូវអ្វីថ្មី និងមានផលវិបាកច្រើនក្នុងការទទួលយក អាចមកពីកម្រិតចំណេះដឹង អាយុ ភេទ ស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ច។ល។

ប្រសិនបើដំណោះស្រាយដែលអ្នកលក់ទៅដល់ដៃនវានុវត្តករ និងអ្នកប្រើមុនគេបង្អស់ នោះជាជោគជ័យដំបូងបំផុត ពិសេសសម្រាប់ម្ចាស់ធុរកិច្ចថ្មី (startup) តែប្រសិនបើអ្នកចង់ពង្រីកទីផ្សារ អ្នកត្រូវស្វែងយល់ឲ្យច្បាស់ពីប្រភេទអតិថិជននីមួយមួយ តើគេជាមនុស្សប្រភេទណា អាយុប៉ុន្មាន ចំណង់ចំណូលចិត្ត កម្រិតជីវិភាព និងឥរិយាបទនៃការប្រើប្រាស់បែបណា។ តើក្រុមមនុស្សប្រភេទណាជា អ្នកប្រើប្រាស់មុនគេភាគច្រើន និងអ្នកប្រើប្រាស់ក្រោយគេភាគច្រើន ដែលអ្នកគួរឈោងចាប់ និងពង្រីកសក្ដានុពលទីផ្សារទៅឲ្យដល់?

ចង់អោយពេលវេលាឈប់ត្រឹមនេះ…

“ចង់អោយពេលវេលាឈប់ត្រឹមនេះ…” ជាឃ្លាមួយដែលខ្ញុំទើបតែបានអានពីរឿង “សន្យារក្សាមិនបាន” របស់អ្នកនិពន្ធ ឈាង សុម៉ាលីន។ នេះជារឿងប្រលោមលោកមនោសញ្ចេតនា។ អានមកដល់ត្រឹមវគ្គទី ៩ ហើយ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ជាមួយនឹងឃ្លានេះណាស់។ វាមិនមែនជាឃ្លាថ្មី ដែលខ្ញុំទើបតែបានអាននោះទេ។ ឃ្លានេះមានសឹងគ្រប់រឿងដែលខ្ញុំបានអានទៅហើយតាមបទពិសោធន៍អានរាប់លានឆ្នាំមកនេះ។

តែយ៉ាងណាក៏ដោយ ឃ្លានេះធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតដល់ថា តើមានប៉ុន្មានដងក្នុងជីវិត ដែលការចងចាំខ្លះ ស្ថានភាពខ្លះ ដែលខ្ញុំពិតជាចង់ឲ្យពេលវេលាឈប់វិលត្រឹមហ្នឹងមែន?

កាលពីខ្ញុំនៅក្មេង ពេលវេលាសប្បាយម្ដងនោះដែលខ្ញុំពិតជាមិនបានគិតដល់ឃ្លានេះពិតមែន តែដល់ពេលធំឡើង ខ្ញុំពិតជាចង់ឲ្យពេលវេលាឈប់ត្រឹមហ្នុង គឺនៅពេលដែលម៉ាក់បានទិញសំបុត្រកុន “កូនស្ដេចដំរីស” ទោះបីវាជាលុយចុងក្រោយដែលម៉ាក់មាន ដោយសារពេលនោះខ្ញុំស្ទើរតែននៀលដីទារមើលកុនរឿងនោះទៅហើយ។ ខ្ញុំពិតជាអត្មានិយមណាស់ ហើយគ្រានោះមិនមែនជារឿងរំភើបអីនោះឡើយ។ អ្វីដែលខ្ញុំចងចាំមិនភ្លេចនោះគឺ ក្ដីស្រលាញ់ដែលម៉ាក់មានចំពោះខ្ញុំដ៏ធំធេង។ យើងក៏ត្រូវដើរមកផ្ទះវិញដោយសារម៉ាក់គ្មានសូម្បីតែលុយជិះម៉ូតូឌុបមកផ្ទះវិញ។

មានគ្រាមួយនោះ ដែលខ្ញុំបានជាប់ពានលំដាប់លេខ ៣ ក្នុងការប្រលង hackathon ក្នុងកម្មវិធីប្រកួតប្រជែងអាជីវកម្មមួយនៅឆ្នាំ ២០១៨។ ថ្ងៃដែលខ្ញុំត្រូវឡើងឆាក ដល់ម៉ោងដែលខ្ញុំត្រូវចូលបន្ទប់ទឹកសមនិយាយ ចូលនាទីដែលខ្ញុំត្រូវចាប់ផ្ដើមនិយាយទាំងញ័រម៉ាត់ទទ្រើក រហូតដល់វិនាទីដែលយើងបានទទួលលទ្ធផលដ៏មិនគួរឲ្យជឿក្នុងជីវិត គឺយើងបាន “ឈ្នះ”។ រឿងបន្តមកទៀត វាគ្រាន់តែជាសុបិនដ៏អាក្រក់ ឬមេរៀនជីវិតដ៏ល្អ… យ៉ាងណាម៉ិញ ការចងចាំនៅវិនាទីនោះ ខ្ញុំចង់ឲ្យពេលវេលាឈប់ត្រឹមហ្នឹង។

មានគ្រាមួយដែលខ្ញុំបានជួបជាមួយមនុស្សម្នាក់ដែលមកទល់ពេលនេះ គឺ ១១ឆ្នាំហើយ។ នៅខណៈដែលគេសុំខ្ញុំធ្វើជាសង្សារ តែជាខណៈដែលខ្ញុំលែងជឿលើរឿងស្នេហាបាត់ទៅហើយ។ “ខ្ញុំថា អស់ហើយត្រឹម ១ ឬ ២ អាទិត្រ ឬ ៣ ខែប៉ុណ្ណោះ អ៊ីចឹងកុំប្រាកដប្រជាពេលហ្នឹងអី!” ខ្ញុំប្រាប់គេបែបនេះ។ អ្នកណាទៅដឹងថា ១ អាទិត្រ ទៅ ១ ខែ ដល់ ១ ឆ្នាំ រួចក៏ឆ្លងដល់ ១១ ឆ្នាំ។ មានពេលវេលាខ្លះដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ភាពយន្តដ៏ល្បីលំដាប់ពិភពលោក កំពុងតែចាក់បញ្ចាំងនៅចំពោះភ្នែករបស់ខ្ញុំ។ គ្រាមួយដែលខ្ញុំថើបគេនៅលើម៉ូតូដែលកំពុងបើកលើផ្លូវលំដែលនៅតាមផ្លូវកំពុងក្រាលដោយផ្កាក្រហមសលឿងពាសពេញដងផ្លូវ។ វិថីស្នេហ៍ក្រាលដោយពន្លឺព្រះអាទិត្ររៀបលិចជះពន្លឺក្រហមឆ្អិនឆ្អៅមកលើបបូរមាត់យើងទាំងពីរដែលកំពុងភ្ជាប់ចំណង ទាំងមិនខ្វល់ថាជីវិតវាផុយស្រួយយ៉ាងណាដែលមកធ្វើអីឆ្កួតពេលកំពុងជិះម៉ូតូបែបហ្នឹង។ តែហ្នឹងហើយ! ហ្នឹងហើយជាវិនាទីដែលខ្ញុំពិតជាចង់បំបែកនាឡិកាសកលលោកឲ្យខូចនឹងអាលយើងទាំងពីរ អាចនៅបន្តធ្វើបែបនេះវិលជុំរាប់លានដងមិនឈប់។

សរសេរច្រើនពេកទេដឹង? ខ្ញុំចង់សរសេរច្រើនទៀត ដែលនៅក្នុងជីវិត យើងពិតជាមិនចាំបាច់ទៅច្រណែននឹងតួក្នុងកុនណាទៀតទេ ខ្ញុំជឿថាគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានខណៈនេះ វិនាទីនោះ ដែលការចង់ចាំពិតជានៅដិតដាម ហើយកុននោះនៅតែបន្តបញ្ចាំងក្នុងខួរក្បាល បេះដូងនេះឥតឈប់។ ថ្វីបើយើងគ្មានអំណាចឥទ្ធិពលបញ្ឈប់ពេលវេលាពិតមែន តែយើងអាចមានការចងចាំដ៏រស់រវើកដែលវិលចុះវិលឡើងក្នុងខួរក្បាលគ្រប់ពេលដែលយើងត្រូវការ ដរាបណាខួរក្បាលយើងនៅដើរ បេះដូងយើងនៅលោត។

ចុះអ្នក? មានការចងចាំណាខ្លះដែលអ្នកមិនអាចភ្លេចបាន ហើយវានៅបន្តរស់រវើកក្នុងការចងចាំរបស់អ្នកបានដល់ពេលនេះ?

ជួបអ្នកចាស់

“មិននឹកស្មានថាបានជួបគេនៅទីនេះសោះ” ខ្ញុំគ្រវាសភ្នែកមួយខ្វាច់ចេញពីគេ រួចងាកមកអានទំព័របេះដូងអ្នកនិពន្ធរបស់រឿង “សន្យារក្សាមិនបាន” ហើយនឹកហួសចិត្តថាវាចៃដន្យមែនទែន។ បែកគ្នាប្រហែល ១០ឆ្នាំជាងមកហើយ គេនៅតែជាគេ ស្អាតហើយមិនមានចាស់សូម្បីតែបន្តិច។ លឺសម្លេងគេនិយាយជាមួយក្រុមការងារនៅស្តង់លក់សៀវភៅក្នុងពិព័ណ៌នៅអាគារ CJCC ក្នុងសាលា RUPP ដោយមិនបានហៅខ្ញុំដូចគ្នា។

“មែនហើយ! យើងមិនបានបែកគ្នាដោយល្អ” គិតក្នុងចិត្ត! កាលពីមុនជួបគ្នាដែរ ហើយក៏ធ្លាប់និយាយគ្នា តែក៏ដោយបង្ខំចិត្ត។ ពេលនេះខ្ញុំបណ្ដោយតាមអារម្មណ៍ ចង់គេចពីគេ តែវាមិនខុសអីពីសត្វណានោះដែលពេលភ័យម្ដងៗ លាក់តែក្បាលក្នុងដី ហើយគូថចេញកណ្ដាលវាល។ ពេលនេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍បែបនេះដូចគ្នា តែល្អត្រង់ថា យើងទាំងពីរនាក់សុទ្ធតែកំពូលអ្នកសម្ដែងដូចគ្នា។ ធ្វើមិនស្គាល់គ្នាបានល្អណាស់ ម្នាក់ៗល្មមបានពានហើយ។ ចង់និយាយថា មកដល់ពេលនេះ ១២ ឆ្នាំមកនេះ ម្នាក់ៗឆ្លង់កាត់រឿងច្រើនណាស់ តាមខ្ញុំដឹងគេមានសង្សាររួចហើយ បែកឬនៅដល់ពេលនេះមិនដឹង តែដឹងត្រឹមថា ខ្ញុំមានអ្នកថ្មីជាច្រើនអ្នករួចមកហើយ ហើយក៏មកដល់ពេលនេះមានអ្នកដែលនៅជាប់លាប់ ១១ឆ្នាំដែរហើយ។

និយាយជាមួយក្រុមការងារលក់សៀវភៅរបស់គេបានបន្តិច គេក៏ដើរចេញទៅ។ ខ្ញុំក៏នៅបន្តអានបន្តិចរួចក៏ឆ្លៀតទៅចាប់សៀវភៅមួយទៀតមកមើល រួចក៏អោយគេខ្ចប់សៀវភៅ ហើយដើរចេញមក។ ពេលនេះ កន្លែងមួយនេះ គ្មានគេ គ្មានខ្ញុំ មានតែអនុស្សាវរីយ៍ដែលកើតឡើងក្នុងរយៈពេលមិនដល់ ៥នាទីផង ដែលដក់ជាប់ក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ និយាយដោយត្រង់ កាលនោះយើងនៅក្មេងណាស់។ សម្រាប់ខ្ញុំ យើងមានតែអនុស្សាវរីយ៍ល្អ គេជាមនុស្សល្អ តែយើងហាក់កើតមកមិនមែនដើម្បីគ្នា។

សរសេរបណ្ដើរ ក្រេបកាហ្វេបន្តិចនៅហាងនិស្សិតកាហ្វេ សម្លេងបទចម្រៀងថៃរបស់ getsunova បន្លឺរណ្ដំពេញត្រចៀក ស្របពេលដែលនៅខាងក្រៅនិស្សិតស្រីប្រុសក្មេងៗដើរទៅដើរមកមិនចេះដាច់ រីឯសួនធម្មជាតិនៅស្រោបជុំវិញរៀងកាយខ្ញុំធ្វើឲ្យខ្ញុំមានក្ដីសុខម្យ៉ាង។ ខ្ញុំខានមានអារម្មណ៍សម្រាកបែបនេះយូរមកហើយ ព្រោះការងារច្រើនពេក រវល់ ស្មុគស្មាញ និងមិនមានពេលសម្រាប់ខ្លួនឯងដូចពេលនេះទាល់តែសោះ។

កាលពីឆ្នាំ ២០១៩ មានអតីតក្រុមការងារម្នាក់ដែលចូលចិត្តនិយាយរឿងក្នុងចិត្តប្រាប់គ្នាទៅវិញទៅមក។ យើងបើកចំហរចិត្តនិយាយរឿងជាច្រើនជាមួយគ្នា។ មានម្ដងនោះយើងនិយាយពីអារម្មណ៍ស្នេហ៍គ្រាដំបូង ហើយគាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា មនុស្សយើងអាយុកាន់តែច្រើនកាន់តែបាត់បង់នូវអារម្មណ៍រំភើបបែប “butterfly” ជាអារម្មណ៍រំភើបម្យ៉ាងបែបបុកពោះ បេះដូងដើរញាប់ កើតឡើងនៅពេលឃើញ ឬជួបមនុស្សដែលយើងលួចស្រលាញ់។ អារម្មណ៍លួចស្រលាញ់នេះ ពិសេសណាស់។ វាធ្វើឲ្យយើងសប្បាយចិត្ត បញ្ចេញអ័រម៉ូនពណ៌ស៊ីជំពូររាល់ពេលនឹកគេម្ដងៗ។

នៅក្នុងអត្ថបទមួយរបស់ WellMind បានសរសេរថា “The first is a chemical that is released called dopamine, the “feel-good” chemical. Dopamine helps us feel happy during pleasurable activities, like when you’re flirting or having sex. The surge of norepinephrine in your central nervous system also contributes to feeling butterflies.” បានន័យថា feeling butterflies គឺមកពីរៀងកាយយើងបានបញ្ចេញនៅសារធាតុគីមីម្យ៉ាងហៅថា ដូផាមីន ដែលធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ល្អ។ ដូផាមីន នេះធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍សប្បាយត្រេកត្រអាលនៅពេលយើងធ្វើសកម្មភាពមួយចំនួនដូចជា តាមញ៉ែគេ ឬរួមភេទ។

ដល់ពេលយើងធំៗ ហើយមានសង្សារ ប្ដីប្រពន្ធហើយ យើងក៏លែងមានអារម្មណ៍បែបនេះទៀត បើគ្មានការរួមដំណេក ព្រោះភាគច្រើនប្ដីប្រពន្ធ ឬដៃគូរួមរស់លែង “ញ៉ែ” គ្នាដូចកាលពីមុនទៀតហើយ។ អ៊ីចឹងហើយបានជាពេលខ្លះ អ្នកខ្លះនៅបន្តលេងល្បែងស្នេហា ដោយសារគេទទួលបានអារម្មណ៍ពិសេសនេះ ទោះវាមិនមែនជារឿងល្អក៏ដោយ។ ថ្ងៃនេះខ្ញុំទទួលបានអារម្មណ៍បែបនេះម្ដងទៀត តែមិនមែនជាចេតនាចង់បង្កើត បន្ត អីនោះទេ គ្រាន់តែចម្លែក អារម្មណ៍បែបនេះកើតឡើងប៉ុណ្ណោះ។

ចុះអ្នកអាន? ពេលជួប “អ្នកចាស់” អ្នកមានប្រតិកម្មបែបណាដែរ? ហើយមានអារម្មណ៍ម៉េចដែរ?

Ma first laptop

Daily writing prompt

Share one of the best gifts you’ve ever received.

View all responses

Back in October 2012, my first laptop bought by my uncle, was to me the precious gift in a life time: My New Laptop

It is often expressed that a gift’s true worth does not lie in its price, but in the sentiment behind it. For many people living in poverty, a small yet meaningful gift can hold immense significance. Receiving a gift, regardless of its cost, can make them feel remembered, valued, and cared for. In some cases, a simple, inexpensive present can fulfill a practical need and bring immeasurable relief and joy to someone who may be struggling financially.

Moreover, when an individual from a disadvantaged background receives a thoughtful gesture, it can serve as a reminder that they are not overlooked or marginalized. These acts of kindness have the power to foster hope, strengthen relationships, and make a lasting impact on the recipient’s well-being.

Essentially, the value of a gift is not solely determined by its monetary worth, but also by the emotional connection it carries and the positive change it can bring to the recipient’s life.

Back to my laptop, it was a refurbished laptop around $400 – $500 from Lenovo. I swear it was so you unique that you cannot buy this type anywhere in the world anymore. I love it! I cherished it so much since I love technology and it was supposed to help me with my engineering major at uni.

Thanks, Uncle, for always be there for me through bad and good times. though i am not what I promised, but your gift was a part that contribute to my success today!

Interest in ma age

Daily writing prompt

Are there any activities or hobbies you’ve outgrown or lost interest in over time?

View all responses

Have you ever had hobbies or activities that felt like old, shrunken clothes? Things you used to wear proudly, but now they just don’t fit right anymore? Is it because of the loss of dopamine?

I feel like I’m losing it due to some of below reasons. I hate it that I know it but I still let things slide. I am at the very beginning of it and I feel like hell these last two weeks at home…all alone!

So, apparently, our dopamine levels can take a nosedive for various reasons – think chronic stress, lousy sleep, junk food binges, partying too hard, weird meds, and pesky health issues.

I’m no neuroscientist, but I’m pretty sure my dopamine is doing the limbo these days. I know what to do to fix it, but hey, who has the energy to adult all the time? These past couple of weeks have been like a solo vacation in the seventh circle of hell! But fear not! You can give those happy hormones a boost by hitting the gym, catching some quality Z’s, and munching on something green once in a while. I’ve been doing some of it and it kind of works.

I believe it can fully work if I also meet counselor to discuss and learn professionally about what is happening to me. so then I can fit my mind and soul with the right treatment, right?

Just share mine! I think I’m too brave to share this. I have no shame or fear in doing so now. any thought of yours?

ហូជីម៉ិញ ក្នុងកែវភ្នែកខ្ញុំជាជនជាតិខ្មែរម្នាក់ (Photo Story)

រូបភាព៖ ផ្ទះតូចៗចង្អៀត នៅប្រមូលផ្ដុំមូលមីក្នុងទីក្រុងតូច មើលពីលើសណ្ធាគារមានតែដំបូលស័ង្កសីដ៏ច្រើន

ទីក្រុងហូជីម៉ិញ ជាឈ្មោះថ្មីនៃទីក្រុងចំណាស់របស់ប្រទេសវៀតណាមឈ្មោះ សាយហ្គន នៅថ្ងៃទី ៣០ ខែ មេសា ឆ្នាំ ១៩៧៥។ ក្នុងសម័យអាណាចក្រខ្មែរ ទីក្រុងនេះឈ្មោះថា ព្រៃនគរ។ នាទស្សវត្សទី ១៧ ទីក្រុងនេះត្រូវបានស្ដេច ង្វៀន របស់វៀតណាមប្ដូរឈ្មោះមកជា ជា ឌិញ (Gia Dinh) មានន័យថា ព្រះអង្គម្ចាស់ ង្វៀន។ ក្រោយមកទៀត ក្នុងសម័យអាណានិគមបារាំង ទីក្រុងនេះត្រូវបានបារាំងប្ដូរឈ្មោះទៅជា សាយហ្គន (Saigon) ឬប្រែជាខ្មែរថា ព្រៃនគរ នេះឯង (City in the Forest)។

រូបភាព៖ លោក ហូជីម៉ិញ

រូបភាព៖ ចម្បាំងតស៊ូរបស់បុព្វបុរសវៀតណាមជាមួយសត្រូវប្រទេសផ្សេង។

ប្រសិនបើអ្នកបានទៅលេងទីក្រុង ហូជីម៉ិញ (ឬទីក្រុងណាក៏ដោយ) អ្នកមិនគួររំលងសារៈមន្ទីរជាតិនៃប្រទេសនីមួយៗនោះទេ ព្រោះអ្នកអាចរៀនបានច្រើនពីប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ប្រទេសនោះបានយ៉ាងលឿន។ ក្នុងសារៈមន្ទីរ History Museum of Ho Chi Minh City មានប្រវត្តិ និងវត្ថុបុរាណពាក់ព័ន្ធនឹងប្រទេសខ្មែរច្រើនគួរសមដែរ។ អ្វីដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ជាងគេនោះគឺគេបានចាត់ទុក ផែអូកែវ ដូចជាផ្នែកឬប្រវត្តិសាស្ត្រផ្សេងដាច់ដោយឡែកពីប្រវត្តិសាស្ត្រខ្មែរ (តាមការគិតរបស់ខ្ញុំ)។

សឹងតែនៅគ្រប់ច្រកល្ហកនៃទីក្រុងចំណាស់នេះ “តែ” ជាភេសជ្ជៈដ៏មានតម្លៃ និងពេញនិយមរបស់ប្រជាជនវៀតណាម។ មានកន្លែងខ្លះលក់តែតែសុទ្ធ ហើយមានតម្លៃថ្លៃទៀតផង។ នៅផ្នែកចុងក្រោយនៃដំណើរជីកកកាយប្រវត្តិសាស្ត្រវៀតណាម មានហាងតូចមួយដែលមានលក់តែជាច្រើនប្រភេទ។

រូបភាព៖ តៀមកាហ្វេនៅតាមផ្លូវ

នៅទីក្រុងនេះ សឹងតែគ្រប់ចញ្ចើមផ្លូវ សុទ្ធតែមានហាងកាហ្វេ។ ប្រជាជនវៀតណាមផឹកកាហ្វេដូចទឹកអ៊ីចឹង។ គេពូកែរកស៊ីណាស់ គ្រប់កន្លែងមានតែរបស់លក់តែមួយកន្ត្រក កៅអីបួនប្រាំក៏អាចលក់ដូរបានដែរ។ អ្វីដែលយើងឃើញប្រជាជនវៀតនៅនៅស្រុកខ្មែរធ្វើ នៅស្រុកគេ គឺមានសភាពមមាញឹក និងរហ័សរហួនដូចគ្នា។ បើទៅដល់ហើយ កាហ្វេ ដ៏ល្បីដែលអ្នកមិនគួររំលងសោះនោះគឺ កាហ្វេពងមាន់ ដែលជាកាហ្វេប្រចាំប្រទេសរបស់វៀតណាម។

អ្វីដែលគ្រប់គ្នាតែងតែធ្វើខ្វះមិនបាននោះគឺ “ភ្លក់” ម្ហូបអាហារគ្រប់មុខ។ បាយទឹកនៅទីក្រុងហូជីម៉ិញមានតម្លៃសមរម្យ ឬថោកជាងនៅស្រុកខ្មែរ។ ខ្ញុំបានភ្លក់ម្ហូបហាង ចំនីតាមផ្លូវ ។ល។ ដោយមិនចំណាយច្រើនលើសពីទម្លាប់ចាយថ្ងៃសៅរ៍អាទិត្រនៅស្រុកខ្មែរនោះទេ។ សម្រាប់សេវាកម្ម ខ្ញុំអាចនិយាយបានថា ជនជាតិវៀតណាមភាគច្រើនដែលខ្ញុំជួប គឺរស់នៅផ្ទះ និយាយ ឬធ្វើបែបណា នៅកន្លែងលក់ដូរគឺធ្វើដូចគ្នា។ គេមិនមានការបន្ទាប អោនលំទោនខុសពីធម្មតាដូចនៅខ្មែរ ឬថៃនោះឡើយ។ ប្រសិនបើរំពឹងចង់បានសេវាបែបថ្នាក់ថ្នមប្រហែលអាចខកចិត្តបន្តិចហើយ ប៉ុន្តែធានាថាអ្វីដែលគេធ្វើ មិនមានបំណងមិនគោរពអោយតំលៃភ្ញៀវទេ គ្រាន់តែទម្លាប់គេបែបហ្នឹង។ ទោះមិនសុភាព តែអាចនិយាយបានថា សេវាកម្មរបស់គេសមនឹងតម្លៃខ្លាំងណាស់។

មួយទៀតកុំភ្លេចគឺ ភ្លក់គ្រឿងសមុទ្ទ ព្រោះប្រទេសនេះនៅតាមបណ្ដោយសមុទ្ទ ដូច្នេះមិនត្រឹមតែតម្លៃសមរម្យទេ គឺរសជាតិឆ្នាញ់ និងស្រស់ទៀតផង។ ជួនកាលយើងអាចជួបម្ចាស់ហាងខ្លះចេះនិយាយខ្មែរទៀតផង ព្រោះគាត់ជាជនជាតិខ្មែរក្រោម។

សរសេរខ្លីៗប៉ុណ្ណឹងបានហើយ មានអីចង់ដឹងបន្ថែមអាចសួរខ្ញុំក្នុងប្រអប់មតិបន្ថែមក៏បាន។ អរគុណណាដែលបានអានដល់ចប់!

រូបភាពចុងក្រោយ៖ អាគារចំណាស់ៗដែលគេរក្សាទុក!

The subtle art of not giving a f*CK | Netflix

What podcasts are you listening to?

Nothing to say. It’s on Netflix. Go and watch it!

អាយុ ៣៣

What have you been working on?

អាយុ ៣៣ឆ្នាំ! អារម្មណ៍ពេលនេះ ឆ្នាំនេះ ខុសឆ្នាំមុនៗខ្លាំងណាស់! អារម្មណ៍ ផ្លូវចិត្ត នៅតែចងចាំគ្រប់គ្រារីករាយកាលពីអាយុ ២០ស្ដើង។ ខ្ញុំច្រណែននឹងក្មេងៗខ្លាំងណាស់។ ទើបតែមកដល់ពេលនេះទេ ទើបខ្ញុំយល់ថា អ្វីដែលខ្ញុំធ្លាប់មានពីមុន ពិតជាមានតម្លៃខ្លាំងណាស់។ អារម្មណ៍ រូបកាយ បទពិសោធន៍ សុទ្ធតែជាអ្វីដែលអំណាចទឹកប្រាក់ អំណាចចំណេះវិជ្ជា ឬឪសថទិព្វក៏មិនអាចទាញយកមកវិញបានដែរ។ ខ្ញុំច្រណែននូវស្បែកតឹងណែន រន្ធរោមតូច ស្បែកភ្លឺថ្លា មិនថាពណ៌សម្បុរសឬស្រអែម។ ខ្ញុំមិនអាចយកមកវិញបាននូវអារម្មណ៍ដែលចង់ធ្វើអ្វី ធ្វើភ្លាមៗ ទោះកាលមុនប្រាក់ខែត្រឹម ២០០ ឬ៣០០ដុល្លារក៏អាចធ្វើដំណើរឆ្ងាយៗ សើចសប្បាយក្អាកក្អាយជាមួយគ្នីគ្នា ហូបអ្វីក៏មិនខ្លាចធាត់ មិនងាយដុះក្បាលពោះ ឬកើតឈឺផ្សេងៗ។ ខ្ញុំច្រណែននូវអារម្មណ៍ត្រេកត្រអាលជាមួយនឹងបទពិសោធន៍ជោគជ័យតូចៗក៏ធ្វើឲ្យជីវិតស្រស់បំព្រងបាន។

ឥឡូវនេះ ស្បែកខ្ញុំចាប់ផ្ដើមជ្រីវជ្រួញ ញញឹមក៏ចេញជ្រួញ១០០ផ្នត់ ស្បែកស្ងួត រន្ធរោមធំៗជាំដុំៗ លេបអី លាបអីក៏មិនងាយបានផល។ ខ្លួនប្រាណមិនងាយជម្រុះខ្លាញ់ងាយដូចមុន ដូចគេថាដកតែដង្ហើម ផឹកតែទឹកក៏ធាត់ ហូបសាច់លើសបន្តិចក៏ឡើងកូឡេស្តូរ៉ល ឈឺសន្លាក់ ឡើងអាស៊ីត។ល។ ពេលនេះប្រាក់ខែច្រើន តែចំណាយក៏ធំ ព្រោះមានទំនួលខុសត្រូវនេះនោះរហូត។ ត្រៀមលុយទិញផ្ទះ បង់ផ្ទះ ទម្រាំបង់ចប់ក៏ដឹងថាជិតដល់អាយុរឺត្រែត ជិតស្លាប់ទៅវិញបាត់ទៅហើយ។ អាយុ ៥០ឡើង ត្រៀមភ្លេចភ្លាំង ចាប់ផ្ដើមទទួលការមាក់ងាយទៅលើសមត្ថភាព ភាពរហ័សរហួន និងគំនិតច្នៃប្រឌិត។ល។ ក្ដីសុខជាមួយក្រុមគ្រួសារ តែក៏នាំមកនូវក្ដីទុក្ខដូចគ្នា។

តើមានរូបមន្តអ្វីទើបអាចឲ្យមនុស្សម្នាក់ឆ្លងកាត់ការផ្លាស់ប្ដូរដោយក្ដីរីករាយបាន? ខ្ញុំមានចម្លើយខ្លះៗ តែក៏មិនអាចដោះស្រាយបានដូចគ្នា ដូចបានរៀបរាប់ខាងលើអ៊ីចឹង។ មានជីវិត មានការផ្លាស់ប្ដូរ កើត ចាស់ ឈឺ ស្លាប់ ជារឿងធម្មជាតិ! Cliche! ចម្លើយពីខ្ញុំគឺ៖

១. ថ្ងៃស្អែក នឹងនាំមកនូវការបាត់បង់ថ្មីនូវអ្វីដែលយើងមានថ្ងៃនេះ! រៀនសប្បាយនឹងអ្វីដែលខ្លួនឯងមាន!

២. សន្សំអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗ មិនមែនដើម្បីធ្វើឲ្យយើងស្ដាយ និងពិបាកចិត្តថ្ងៃនេះនោះទេ! អនុស្សាវរីយ៍គួរតែជាអំណោយដ៏មានតម្លៃ ដូចជារូបថតដែលយើងមើលហើយមានអារម្មណ៍ថា យើងពេលនោះបានធ្វើរឿងដ៏ល្អបំផុត សម្រេចចិត្តល្អបំផុតហើយ!

៣. រៀនរស់ដោយសាមញ្ញ កាត់បន្ថយតម្រូវការដែលតម្រូវឲ្យអ្នកខិតខំប្រឹងប្រែងហួសពេក រហូតមិនអាចទទួលអារម្មណ៍រីករាយ។ ហូបបាយ ៣០០០រៀល ឬហូបបាយមួយពេល ៣០០០០រៀល អ្នកក៏អាចរស់បានដូចគ្នា តើអ្នកគួររៀបចំជីវិតបែបណា?

៤. ថែខ្លួនឯងឲ្យបានល្អ សុខភាពផ្លូវកាយ ផ្លូវចិត្ត សុទ្ធតែសំខាន់។

៥. កុំភ្លេចថា អ្នករកលុយមកដើម្បីក្ដីសុខ សូមបំពេញក្ដីសុខរបស់អ្នកឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ជាមួយលុយដែលអ្នករក! បំពេញក្ដីសុខថ្ងៃនេះ សន្សំដើម្បីសុវត្ថិភាពថ្ងៃស្អែក!

ចុះអ្នកអាន?

Oh Lazy me

Do lazy days make you feel rested or unproductive?

Lazy days, not a hay day, nothing to play with, it’s life

Lazy May, mid of the year, when I feel my life has been another half year wasted

Lazy day, hazy dog, ugly and undone, no gym another year, fit dreams goes on still

Oh, now it’s October, my new year resolutions were not even yet written ever since, now nothing to feel bad

Lazy me, keenly waiting January to be called another new start! Another lazy start!

How holiday should start!

Daily writing prompt

How do you celebrate holidays?

View all responses

Start it in a week? try these tips:

pack all your workload, worries, madness, and other things that can bug your happiness into a box. How to pack them? maybe you need to solve some urgency and finish them ahead of time!
block all new upcoming work that can stretch you hard close to the holiday.
be honest and brutal about turning off all your work notification, apps, and platform. Assign someone to responsible for your tasks if something appear. you paid your personal money for it, and it’s given to you the day you deserve, so don’t ruin it.
Forgive yourself and it’s okay if you’re too free to roam around the city. Freedom and leisure activities during these days off makes you feel better, get up from all the misery of the previous weeks, projects, and stuffs, and make you become even stronger for the next continuous journey.
Remember, you have more than just work! even you family gives you problem, so holiday is also a reminder to heal yourself from both personal and work related things. Go on guys!!!
Just give you list of to do that makes you love yourself even better during these days off! prepare your cameras and don’t worry about bad selfies but knowing that you’re going to remember these few days off forever! and you won’t get this kind of skin and energy in the next several years or you’re even losing it already! don’t care! if not now, when can you be happier?
start doing all above suggestions, and give me more if you have down below the comment section so other can also read yours 🙂

By @nadiabank

I’m scared

Things were done in the past

Those ghosts of the past can haunt and it scary

Those scattered dreams, I keep dragging them along, they become more clear and clear and form into shape that can harm me now, presently

The past sent me a message, and I am so sure, or I am just guessing, it’s nothing good but something can tangling around and tied my neck to my deathly choice.

I wish not to, oh I wish not to.

How can I be strong if things I guess are true?

How can I sleep if scenarios appears like Netflix right before my eyes

How can I walk if the burden is too strong one day.

I’m trying my best, but at one point, at some blocks, I don’t think there is any other way.

Maybe I just think too much.

I should just stop thinking, rest, and imagine everything won’t be that bad.

Those were scattered past, it’s gone, and there is a way, just maybe get some help.

Blogging is 10/10

Why do you blog?

Why do I blog?
I wish I can just vlog, but I’ve been to shy to show, to cringe to speak
I wish I can just talk rather than putting words into pages that people these days are too lazy to read

Why do I blog?
I have been screaming, laughing, and touching myself from past, present, and future in all these posts.
I have been doing the things I wish I could do into words that formed into moving pictures in my mind
I have been living my dream here in #wordpress

Why do I blog?
I blog to block my log of bad memories from getting deep into my heart.
It’s been a good strategy to just let it stays here and there on these notes.
It’s been very effective to blame those I wish to blame, to scream at those I wish to scream, to kill those I wish to kills without going to jail. It’s all here!

I’m too shy to speak, too coward to confront, too brave to let it all out into actions. I can’t imagine the consequences.
I’m too dare that if one day my enemies would read it, burns into flames, burn themselves into ash…and dreams would goes on.
I’m too brave to revisit the notes and reminds myself of all the right and wrong decision I made in the past. It’s like watching funny and sad movies all at the same time.

I’ve been blogging and wondering why my readers don’t read the notes I wish them reading.
I’ve been wondering if it’s a good idea to just delete all the educational posts I posted so people can just turn to my craps. Though, I’m afraid my blog would become a ghost house abandoned coz no one is interested in the posts I wish they can pay a shilling or two to read.

I blog to be famous, I wish I am famous, but so far, what is the definition of recognition, the amount I considered or counted as a success. It went from 10 readers a day to 100 readers a day, and what else do I wish for? Am I too greedy and never see what’s good?

I blog coz I have no other reason to enjoy life. Unconsciously, I’ve been falling in love with blogging without any reason at all. I just do!

ស្នេហា ៤៨ ម៉ោង

រឿងខ្លី និពន្ធដោយ ឌីយ៉ា បេងឃ៍

ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំសរសេរថាស្នេហា ៤៨ម៉ោង? ព្រោះស្នេហានេះកើតឡើងត្រឹមតែ ៤៨ ម៉ោងតែប៉ុណ្ណោះ។ នេះជាបទពិសោធន៍លើកទីមួយរបស់ខ្ញុំ ចំពោះរឿងស្នេហា។ តែនិយាយតាមត្រង់ទៅ បទពិសោធន៍នេះគ្រាន់តែជាផ្នែកដ៏តូចមួយនៃអត្ថន័យស្នេហា តែប៉ុណ្ណោះដែលខ្ញុំបានទទួលនៅ ពេលនោះ។ រឿងរ៉ាវនៃស្នេហានោះមានហេតុដូចតទៅនេះ។

សាលាបឋមសិក្សាពោធិ៍សាត់

ចុងឆ្នាំ ១៩៩៩

នៅតាមផ្លូវលំមួយដែលមានសុទ្ធសឹងដើមឈើដុះធំត្រឈឹងត្រឈៃអមតាមដងវិថីនេះ ឆ្ពោះទៅត្រង់សំដៅអគារមួយដែលសាងសង់ពីថ្ម លាបជញ្ជាំងពណ៌លឿង។ ខ្ញុំអាចឃើញវាបានយ៉ាងច្បាស់ ព្រោះផ្លូវលំដ៏ស្អាតមួយនេះ ត្រូវបានបញ្ចប់ដោយអគារមួយខ្នងនោះឯង។ បើមើលនៅសងខាងផ្លូវវិញ យើងអាចមើលឃើញអគារឈើដែលសង់ជាប់ដី ជាច្រើនខ្នង ដែលក្នុងមួយខ្នងមាន ៥បន្ទប់។ វិថីដ៏ស្អាត និងអគារទាំងអស់នេះស្ថិតនៅក្នុងទីស្ថានសិក្សានៃ បឋមសិក្សាពោធិ៍សាត់នោះឯង។ ជាទី ដែលខ្ញុំរៀនតាំងពី តូចរហូតដល់ធំប៉ុណ្ណេះ។ អគារនីមួយៗ ចាក់គ្រឹះយ៉ាងមាំនៅលើប្លង់រាបស្មើដែលមានស្មៅពណ៌ខៀវខ្ចីខ្លីៗ ដុះយ៉ាងរៀបរយ មានផ្ទៃធំល្វឹងអាចលេងបាល់ ឬ គេងលេងយ៉ាងរំភើយពេលចេញលេងម្តងៗ។ សាលានេះបែរមុខទៅទិសមានថ្ងៃរះ។ ខ្ញុំដើរទៅក្នុងសាលាស្របជាមួយសិស្សសាលាឯទៀត ដោយឆ្លងកាត់អគារពីរខ្នង គឺខាងស្តាំ ជាអគារសម្រាប់ពួកក្មេងមត្តេយ្យ។ នឹកឃើញមត្តេយ្យភ្លាមខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តទេ ដោយសារខ្ញុំត្រូវរៀនឌុបពីឆ្នាំនៅអគារនេះ ព្រោះតែហេតុថា ខ្ញុំដាក់ដៃព័ទ្ធក្បាល ហើយអត់ដល់ត្រចៀក ដែលកាលនោះគេកំណត់ធ្លាក់ឬជាប់ដោយសារតែរឿងអញ្ចឹងឯង។ ឯនៅខាងស្តាំវិញ គឺជាជួរថ្នាក់ទី ៥ ដែលមាន ៥ បន្ទប់។ អគារនេះ បើមើលទៅ ដូចជាសង់តាំងពីជំនាន់បារាំងក៏មិនដឹង បើតាមសង្កេតមើលទៅពណ៌ និងស្ថានភាពអគារដែលមានថ្មរបេះដុំៗ តែមើលទៅ ជាសោភ័ណភាពមួយ រៀននៅទីនោះមួយឆ្នាំ ខ្ញុំចាំមិនភ្លេចទេនូវមុខអ្នកគ្រូ មាឌធំម្នាក់ដែលចូលចិត្តនាំសិស្សហាត់កីឡា ព្រោះគាត់ជាគ្រូកីឡាស្រាប់ តែគាត់អាចបង្រៀនបានគ្រប់មុខ។ ខ្ញុំចូលចិត្តទៅលេងផ្ទះ អ្នកគ្រូណាស់ ព្រោះផ្ទះ គាត់ត្រជាក់ត្រជុំ។ នៅកន្លែងនេះហើយ ខ្ញុំចាំបានថាខ្ញុំធ្លាប់លេងបាយខុំនៅ មុខថ្នាក់រៀន ធ្លាប់ទៅដងទឹកមកពីស្រះ ក្បែរនោះមកស្រោចផ្ការាល់ព្រឹក ធ្លាប់ទៅរុករន្ធឪម៉ាល់លេង ហិហិ។ ទៅមុខត្រង់ទៀត ផ្លូវលំនេះនឹងនាំខ្ញុំឲ្យឃើញបណ្ណាល័យដែលខ្ញុំធ្លាប់ចូលអានសៀវភៅជារៀងរាល់ថ្ងៃ ពេលចេញលេង។ ខ្ញុំចូលចិត្តអានសៀវភៅណាស់ មួយថ្ងៃចេញលេងប៉ុន្មានដង គឺខ្ញុំនៅក្នុងបណ្ណាល័យប៉ុណ្ណឹងដង។ នៅមុខបណ្ណាល័យគឺជាវាលស្មៅដ៏ធំមួយ ជួនកាលគេឃើញក្មេងៗទៅបាចទឹកចាប់ត្រីនៅក្នុងស្រះតូចមួយក្បែរនោះដែរ តែហៅលូ ទើបត្រូវ គ្រាន់តែលូនៅទីនោះ មានទឹកថ្លា ល្មមអាចលុបមុខបាន មិនដូចលូនៅទីក្រុងនេះទេ។ នៅកណ្តាលសាលាមានដងទង់ជាតិខ្មែរ ដែលអ្នកទាំងអស់គ្នាដឹងហើយថាសម្រាប់ធ្វើអ្វីនោះ។ មិនអត់ប្រយោជន៍ទេ ដែលវាលស្មៅទាំងអស់នោះឯងជាទីសម្រាប់សិស្សមកតម្រង់ជួរគោរពទង់ជាតិព្រឹកល្ងាចនោះឯង។ អគារមួយខ្នងទៀត ដែលនៅជាប់ផ្លូវដើរនោះ គឺអគារដែលខ្ញុំមិនដែលបានជាន់សោះ តាំងពីររៀននៅសាលានោះ អគារនេះ ត្រជាក់ណាស់ ហើយមានម្លប់ទាំងប្រាំង ទាំងវស្សា ព្រោះដើមឈើធំត្រឈៃត្រដាងបាំងកំដៅគ្រប់វេលា។ នៅពីក្រោយអគារនោះ គឺជាអគារថ្នាក់ទី ២ ដែលខ្ញុំធ្លាប់រៀននៅទីនោះ។ នៅទីនោះហើយដែល មួយជីវិតខ្ញុំក៏មិនអាចបំភ្លេចបានទេ ព្រោះខ្ញុំធ្លាប់រាគដាក់ខោនៅទីនោះ គឺក្នុងថ្នាក់រៀនតែម្តង។ ពេលនោះខ្ញុំដូចជាក្មេងម្នាក់ដែលគ្មានដឹងខ្យល់ម៉េចទេ ពេលរាគហើយ គឺអត់យំទេ ហើយអត់មាត់អីទាំងអស់ រហូតគេធំក្លិន ក៏ដឹងថាជាខ្ញុំ ពេលនោះខ្ញុំខ្មាសគេណាស់ តែក៏យំមិនចេញ មានតែដើរមកផ្ទះវិញទាំងខោសើមជោគ ហើយមានហៀរលាមកមកតាមជើងខោទៀត។ និយាយទៅដូចឡប់អ៊ីចឹង! នៅពីក្រោយអគារនេះគឺអគារថ្នាក់ទីបី ជាអគារដែលខ្ញុំចំណាយពេលមួយឆ្នាំយ៉ាងឈឺចាប់បំផុត ជាមួយអ្នកគ្រូម្នាក់ដែលតែងតែយកកូនគាត់មកជាមួយពេលបង្រៀន មានកូនតូចកំពុងបៅ និងកូនប្រុសម្នាក់ទៀត ដែលតូចជាងខ្ញុំបន្តិច ហើយប្អូនខ្ញុំផង តែអាងចាងតែខ្លួនឯងជាកូនគ្រូក៏ដើរវាយគេឯងពេញមួយថ្នាក់ ចង់ធ្វើអីតាមចិត្ត។ ខ្ញុំខឹងនឹងវាណាស់ ហើយក៏ធ្វើអីមិនបាន អេ! បានម្តងដែរ គឺធ្លាប់កាច់រំពាត់របស់វាចោលជាញយដង។ នរណាទៅ ទ្រាំឲ្យគេវាយទទេរៗនោះ។ នៅថ្នាក់នោះឯងមានសិស្សស្រីម្នាក់ ដែលជាកូនអ្នកមាន។ នាងនោះឈឺច្រើនមុខណាស់ ហើយខ្ញុំឧស្សាហ៍ឃើញនាងលេបថ្នាំណាស់។ នាងពិការជើងម្ខាង ហើយនៅមានជំងឺបេះដូងទៀត។ នៅក្នុងថ្នាក់ ខ្ញុំជាមិត្តល្អម្នាក់របស់នាងដែរ។ នៅពីក្រោយអគារនេះមានវាលស្មៅធំមួយដែរ ហើយបើឆ្លងវាលស្មៅនេះទៅ គឺនឹងដល់អគារថ្មពីរដែលទើបនឹងសាងសង់ នៅជិតគ្នា ហើយក៏ជាអគារនៅចុងពោចគេដែរ អគារនៅខាងស្តាំ គឺជាអនុស្សាវរីយ៍ស្នេហា ៤៨ ម៉ោងរបស់ខ្ញុំដែរ។ នៅក្បែរអគារនេះ មានស្រះ ទឹកធំមួយដែលអាចហែលលេងបានយ៉ាងស្រួល ហើយទឹកក៏ថ្លាយ៉ង់ទៀត។ នៅក្បែរអគាររបស់ខ្ញុំតែម្តងមានបង្គន់ចំនួនបី សម្រាប់សិស្ស ដែលបង្គន់នោះត្រូវបានសម្អាតយ៉ាងស្អាត ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយសិស្សដែលដល់វេនបោសសម្អាតថ្នាក់។ តែជាអកុសល ខ្ញុំមិនដែលហ៊ានចូលបង្គន់នោះទេព្រោះខ្លាចតុកកែធំមួយដែលនៅ ក្នុងនោះ។ អគារចុងក្រោយនេះ ជាអគារថ្នាក់ទី ៦ ជាអនុស្សាវរីយ៍ចុងក្រោយសម្រាប់ខ្ញុំនៅដែនដីកំណើតរបស់ខ្ញុំមួយនេះ ព្រោះខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរមកនៅក្រុងភ្នំពេញ ទាំងដែលទើបរៀនបានពាក់កណ្តាលឆ្នាំ ព្រោះប៉ាម៉ាក់លែងលះគ្នា។ ចូលមកដល់សាច់រឿងវិញម្តង! នៅថ្នាក់ទី ៦នេះ ខ្ញុំថាសំណាងអាក្រក់ក៏ថាបាន ព្រោះជាថ្នាក់ដែលល្បី ជាទីបំផុតថា ជាថ្នាក់ដែលមានគ្រូបន្ទុកថ្នាក់ជាខ្លាកំណាចប្រចាំសាលា។ គ្រូនោះជាមិត្តរបស់ប៉ាខ្ញុំ ហើយបងប្រុសខ្ញុំក៏ជាអតីតសិស្សរបស់គ្រូហ្នឹងដែរ។ លោកគ្រូនេះល្បីចំពោះរឿងបីយ៉ាង។ ទីមួយគឺ ល្បីខាងវិធីសាស្ត្រដាក់ទណ្ឌកម្មសិស្ស ទីពីខាងវិធីសាស្ត្របង្រៀន និងទីបីខាងមហាពិសារលុយ (ស៊ីលុយ)។ ក្នុងមួយសាលាបឋមសិក្សាពោធិ៍សាត់មួយណាដែលមិនស្គាល់ លោកគ្រូហ្នឹង ដែលថាសិស្សរបស់គាត់ស្ទើរតែទាំងអស់ ជាសិស្សពូកែ ព្រោះគាត់កាចពេក បានធ្វើឲ្យសិស្សម្នាក់ៗខ្លាច ហើយខំរៀនព្រោះ ត្រូវឡើងសូត្រមេរៀន និងធ្វើលំហាត់លើក្តារខៀនញឹកញាប់ បើមិនចេះគឺនឹងត្រូវទណ្ឌកម្មមិនខាន។ បើនិយាយពីទណ្ឌកម្មរបស់លោកគ្រូនោះមានដូចជា ខ្សែកដុំឥដ្ឋ អង្គុយឬឈរលើសម្បកធូរេន វាយគូថនឹងផ្តៅ វាយចុងម្រាមដៃនឹងផ្តៅ ឈរខាងក្នុង ឬ ខាងក្រៅថ្នាក់មួយម៉ោងជាដើម។ បើសិស្សណាត្រូវគាត់វាយនឹងគូថហើយ ធានាមិនបាច់អង្គុយទេ ព្រោះហើមក្តិតអស់ហើយ បើស្រីៗវិញវាយឡើងប៉ើងសំឡុយ។ ជួនកាលវាយរហូតដល់បាក់ផ្តៅក៏មាន។ ទណ្ឌកម្មសាហាវអ៊ីចឹងហើយ ម៉ែឳជំនាន់នោះសប្បាយណាស់ បើលឺថាបានកូនរៀនជាមួយគ្រូនោះ។ រៀននៅទីនោះបានពីរខែ គឺចំនាត់ថ្នាក់របស់ខ្ញុំមិនសូវខុសពីរាល់ៗឆ្នាំទេ បើមិនបាតថ្នាក់ ក៏យ៉ាងល្អណាស់បានលេខ ២០ ក្នុងចំណោមសិស្ស២៥នាក់ដែរ។ ដល់ខែទីពីរខ្ញុំក៏បែកគំនិតម៉េចមិនដឹងទេ ចង់រៀនប្រលងប្រជែងជាមួយគេ ព្រោះលឺគ្រូវាការសិក្សាបើមានការប្រលងប្រជែងទើបល្អ។ ដូច្នេះខ្ញុំក៏ជ្រើសរើសសិស្សម្នាក់ក្នុងថ្នាក់នោះមកជាដៃគូ ប្រលងប្រជែង ហើយមិនរើសយកសិស្សអន់ឯណា អ្នកដែលខ្ញុំរើសនោះ ឈ្មោះ ម៉ា ពិសី ជាសិស្សពូកែប្រចាំថ្នាក់។ តែលើកនេះខ្ញុំប្រយុទ្ធដោយមិនប្រាប់ដៃគូឲ្យដឹងទាល់តែសោះ ដោយគ្រាន់តែពេលគ្រូចែកក្រដាសលំហាត់ ឬ ក្រដាស់ប្រលងម្តងៗ ខ្ញុំតែអើតមើលពិន្ទុរបស់នាង ឬសួរនាងថាបានប៉ុន្មាន រួចយកមកប្រៀបធៀបគ្នា។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមទៅរៀនគួរក្រៅម៉ោង ដើម្បីបង្កើនចំនេះ ហើយឧស្សាហ៍រៀននៅផ្ទះថែមទៀត។ ហើយការខំប្រឹងប្រែងនេះក៏មានប្រសិទ្ធភាព ព្រោះថាខ្ញុំយល់មេរៀនបានច្រើន ហើយថែមទាំងធ្វើលំហាត់បានលឿនទៀតផង។ គ្រូនេះចម្លែកណាស់ គាត់ដាក់លំហាត់ឲ្យសិស្សធ្វើតែ ១៥វិនាទីទេ។ បើគាត់រាប់គ្រប់ ១៥វិនាទីហើយ មិនទាន់ដាក់លំហាត់លើតុគាត់ទៀត គឺគាត់មិនកែទេ។ តែគ្រប់គ្នាក៏ ធ្វើបានមែន។

ការខិតខំប្រឹងប្រែងដ៏យូរ រយៈពេលមួយខែក៏កន្លងទៅ ហើយថ្ងៃដែលខ្ញុំទន្ទឹងរង់ចាំក៏មកដល់។ នេះជាថ្ងៃចែកសៀវភៅតាមដានការសិក្សា។ កាលជំនាន់នោះ មុននឹងគ្រូចែកសៀវភៅ គាត់ប្រកាសលទ្ធផលសិន។ គាត់ប្រកាសពីលេខបាតថ្នាក់ដល់ លេខ១។ ខ្ញុំខំទន្ទឹងចាំលទ្ធផល ដែលកម្រលឺដល់ឈ្មោះខ្ញុំណាស់ តែកាន់តែយូរកាន់តែល្អ ព្រោះខ្ញុំមិនចង់បានលេខបាតថ្នាក់ទេ សម្រេចថាជោរចង់ប្រលងប្រជែងជាមួយគេម្តងហើយ កុំឲ្យបាក់ទឹកចិត្តអី។ ចុងបញ្ចប់លទ្ធផល គឺខ្ញុំបានជាប់លេខ ២។ ជយោ! ជយោ! ជយោ! អារម្មណ៍ខ្ញុំហាក់កំពុងស្រែកពាក្យនេះយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះតាំងពីកើតមកខ្ញុំមិនដែលបានទទួលចំនាត់ថ្នាក់លេខ ២ទាល់តែសោះ មិនដែលសូម្បីម្តង។ ហិហិ! មិនបានលេខមួយក៏បានដែរ ព្រោះលេខពីរនេះក៏អស្ចារ្យដែរ។ ហើយអ្នកដែលខ្ញុំប្រលងប្រជែងជាមួយនោះ ជាប់លេខមួយ។ ខ្ញុំចង់តែអរគុណគេទេ ព្រោះបើគ្មានអារម្មណ៍ចង់ឈ្នះ ម៉ា ពិសី ទេខ្ញុំក៏បានមិនលេខ ២ដែរ។ ខ្ញុំគិតដល់ថា តើប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំនឹងត្រេកអរយ៉ាងណាទេ បើកូនប្រុសគាត់បានជាប់លេខជាប្រវត្តិសាស្រ្តបែបនេះ។ តែកុំគិតថានេះជាទីចាប់ផ្តើមនៃស្នេហានេះអី។

ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក ខ្ញុំត្រូវបានគេចូលចិត្តជាងមុន។ ខ្ញុំជាមនុស្សអៀនច្រើនជាមួយស្រី ៗ អ៊ីចឹងហើយ ទោះបីជាអង្គុយតុក្រោយជាប់តុរបស់ពិសី ក៏ដោយចុះ ក៏ខ្ញុំមិនដែលសូវនិយាយស្តីជាមួយនាងដែរ។

មានថ្ងៃមួយនោះ ខ្ញុំបានលឺគេនិយាយគ្នាថា បើយើងស្រលាញ់មនុស្សម្នាក់ នោះយើងនឹងនឹកគេគ្រប់ពេលវេលា ហើយមានស្អីច្រើនទៀត អំពីស្នេហាដែលលឺសិស្សស្រីៗក្នុងថ្នាក់និយាយគ្នា។ ពេលនោះខ្ញុំចង់សាកស្អីឆ្កួតៗទៀតហើយ។ នៅពេលកំពុងរៀន ខ្ញុំអង្គុយសម្លឹងមើលពិសីរហូត មើលនាងច្រើនជាងមើលគ្រូទៅទៀត។ ខ្ញុំនិយាយរកនាងច្រើនជាងមុន។ ខ្ញុំសាកល្បងធ្វើដូចនេះ អស់រយៈពេលពីរថ្ងៃ ហើយប្រាប់ខ្លួនឯងថា ខ្ញុំស្រឡាញ់នាងហើយ។ ព្រះអើយ! អ្នកណាទៅដឹងទៅ ថាវាមានប្រសិទ្ធិភាពយ៉ាងនេះ។ ស្រាប់តែយប់ឡើងខ្ញុំបើកសៀវភៅមកអាន មិនឃើញ អក្សរបែរជាឃើញមុខនាងទៅវិញ។ ឃើញភ្លាម ខ្ញុំបិទសៀវភៅភ្លាម ហើយខ្ញុំចាប់ផ្តើមភ័យ ហើយក៏សម្រេចចិត្តភ្លាមៗ ថាឈប់លេងល្បែងស្នេហាឡប់ៗអ៊ីចឹងហើយ។ ខ្ញុំខំកាត់ចិត្ត កុំឲ្យនឹករូបនាងមួយអាទិត្រ ទំរាំកាត់ការស្រម៉ៃឆ្កួតៗបែបនោះបាន។ នេះហើយជាស្នេហា ៤៨ ម៉ោងរបស់ខ្ញុំ។ ហិហិ! អរគុណដែលបានចំនាយពេលអានកំណត់ហេតុរបស់ខ្ញុំ។ ទាំងនេះជារឿងពិតទាំងអស់!

Dia Bank

What’s the story behind your nickname?

Dia derived from CamboDia which is a country I was born. My birth name is Dy.

Bank comes from my favorite Thai star in a movie called “Bromance”. I love the character so much that I keep this one with me ever since.

The Risks

Daily writing prompt

When is the last time you took a risk? How did it work out?

View all responses

In my life I have taken many bunch of risks that those made me “the ME” today. It’s better as always. I have had a good life with a combination of all tastes just like food. You can’t just have ice-cream everyday. One day you ate something that taste so bad then the next day, you would just feel so thankful to have a plate that is not the best but not the worse. The other day, you would have another dish that you won’t forget and long to eat it again.

What about other things that is not consider as food but you just consume it daily because it makes you feel something just like cigarettes, coffee, alcohol, or even drugs. What makes you compromise this with all the gym workout, diets, and health check? Some consumption practices ends your life but you still risk to minus the remaining minutes of your life just for IT.

I do have my own compromised consumption as well that even sometimes I feel so bad that I used to suggests my parents health related advice. Their actions made me feel so irritated when they just didn’t make any effort to change. Now it falls onto me!

What’s your type of risks? Why do you compromise it?