ការចងចាំដ៏ល្អមួយ (18+ only)

១៦៤៥ ថ្ងៃ ឬ ៤ឆ្នាំ ៦ខែ ២ថ្ងៃ ដែលយើងបានស្គាល់គ្នា។ មានរឿងជាច្រើន ដែលយើងបានឆ្លងកាត់ជាមួយគ្នា។ មែនហើយ យើងស្រលាញ់គ្នាយូរហើយ។ នៅចាំទេកាលនោះ… អេ! ឈប់សិន! ចង់ឲ្យអូននិយាយអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗមុន ឬក៏ចាប់ផ្ដើមពីរឿងមិនល្អកាលពីមុន មុន? អឺមមម ចាប់ផ្ដើមពីរឿងល្អៗមុនក៏បាន។

មានចាំអត់ កាលអូនទៅបកប្រែនៅខេត្តកំពត ខាងទូកមាសនោះ? បងជាប្រធានគ្រប់គ្រងផ្នែកលក់នៅប្រចាំខេត្តកំពត ហើយអូនជាក្មេងខ្ចាត់ព្រាត់មកពីណាមិនដឹង។ កាលនោះយើងទើបតែស្រលាញ់គ្នាថ្មីៗ។ ជិតមួយឆ្នាំទេដឹង? ប្រធានអូនតម្រូវឲ្យអូនគេងនៅផ្ទះអ្នកភូមិជាមួយបរទេសដែលចុះមកបេសកកម្មរបស់អង្គការ Engineer Without Border ដើម្បីជីកអណ្ដូង។ មុនចុះមកខេត្តនេះ អូនសប្បាយចិត្តណាស់។ អូនអរព្រួចពេលដឹងថា ប្រធានអូនចាត់ឲ្យអូនចុះមកធ្វើការនៅកំពត ខេត្តដែលបងធ្វើការ។ អ្វីដែលអូនគិតគឺ ហោចណាស់ អូនក៏អាចជួបបងដើម្បីដើរលេង ឬគ្រាន់តែឃើញមុខបងក៏អស់ចិត្ត។ បកប្រែមួយថ្ងៃទាល់ល្ងាច ចប់ការងារភ្លាម អូនទូរសព្ទទៅបងភ្លាម។ សម្លេងបងពីរោះណាស់។ បងប្រាប់អូនថា ស្រុកដែលបងធ្វើការនៅឆ្ងាយពីទីនេះណាស់។ អូនរាងស្រងាកចិត្តបន្តិច។ ខានបានជួបបងបាត់។ និយាយជាមួយបងបន្តិច រួចក៏លាបងតាមទូរសព្ទ។ គម្រោងជួបមុខម្ចាស់ចិត្តត្រូវបានរលាយដូចតំណក់ទឹកសន្សើមខែចេត្រ។

អូនអង្គុយនិយាយលេងជាមួយពូមីងម្ចាស់ផ្ទះ។ ស្រាប់តែពេលនោះ អូនឮសម្លេងម៉ូតូមួយពីចម្ងាយ ហើយក៏ងាកមើល។ មិនដឹងមនុស្សអាក្រក់ណាទេ ជិះម៉ូតូកាត់ស្រែចូលមក (ផ្ទះពូមីងដែលខ្ញុំស្នាក់នោះ ត្រូវជិះកាត់ស្រែ ព្រោះអត់មានផ្លូវលំចូលទេ)។

• វីយ៉ា! (គេចុះពីលើម៉ូតូភ្លាម ហៅខ្ញុំភ្លាម)
• 
• តោះទៅ!
• បង… (ខ្ញុំសម្លឹងមើលបុរសម្នាក់ដែលកំពុងវែកសក់ដ៏រលោងរបស់គេឲ្យរៀបរយ ហើយលើកជម្រាបសួរពូមីងម្ចាស់ផ្ទះ។
• ខ្ញុំបងប្រុសរបស់ វីយ៉ា! ខ្ញុំចង់នាំគេទៅលេងក្រុងកំពត។
• -_- (បងប្រុស?)
• នៅស្ងៀមធ្វើអីហ្នឹង ម៉េចមិនលាពូមីង និងក្រុមការងារទៅ! ទៅជាមួយបង!
• (ខ្ញុំនៅអេះអុញបន្តិច ព្រោះខ្លាចចិត្តបរទេស ដែលមេដាក់ការងារឲ្យនៅមើល ជួយបកប្រែឲ្យគេ ទោះពេលយប់អស់កិច្ចផុតម៉ោងការងារក៏ដោយ) so … team, here is my brother! He’s…
• Oh you want to hang out with your brother? that’s okay, sister. you go! 😀 (មិត្តបរទេសរបស់ខ្ញុំ ហាក់មិនចង់ឲ្យខ្ញុំពិបាកនិយាយ គេក៏និយាយមុន បើកផ្លូវឲ្យខ្ញុំ!)
• er.. are you sure? I …
• It’s completely fine, Vya. we can call you if we need any translation tonight. but we definitely don’t need you now. 🙂 enjoy!
• តោះ! (នៅឆ្លៀតមកតឿនទៀត ដឹងអត់ថាគេចង់ទៅដែរ ហាហាហា)

ហិហិ មិនបង្អង់យូរ ខ្ញុំលាពូមីង រៀបចំខោអាវស្លៀកពាក់ ហើយចេញទៅ។ ខ្ញុំផ្ដាំផ្ញើពូមីងឲ្យជួយមើលបរទេសផង រួចទើបឡើងម៉ូតូរបស់ប្រុសអាក្រក់របស់ខ្ញុំភ្លែត។ ចាំអត់? តាមផ្លូវដីក្រហម នៅជុំវិញយើងសងខាងផ្លូវ សុទ្ធតែវាលស្រែល្វឹងល្វើយដាច់កន្ទុយភ្នែក។ ម៉ូតូពណ៌ខ្មៅ បើកកាត់ផ្លូវលំដ៏តូច មានដើមឈើធំនៅសងខាងដង្ហែជាជួរៗយោលយោករេរាទៅតាមខ្យល់ទម្លាក់ផ្កាពណ៌ក្រហម លឿង ផ្កាឈូក មកលើយើងទាំងពីរ។ បងបែរមុខមកក្រោយបូញមាត់មករកអូន។

• ស្អីហ្នឹង? មើលផ្លូវទៅ ប្រយ័ត្នធ្លាក់ស្រែណា!
• -.- (គាត់ញញឹមយ៉ាងស្រស់ រួចបូញមាត់មកដដែល)
• នែ!
• ថើបមួយសិនមក៍ មិនចឹងជិះចូលស្រែទាំងពីរនាក់ឥឡូវហើយ!
• -_-‘

ខណៈនោះហើយ ដែលព្រះអាទិត្រកំពុងបញ្ជេញរស្មីដ៏ស្រទន់ ជះពន្លឺពណ៌មាសមកគ្របដណ្ដប់លើធម្មជាតិពណ៌បៃតងស្រស់ ស្របនឹងខ្យល់ត្រជាក់ ហាក់បន្ទន់ចិត្តខ្ញុំឲ្យលង់ទៅនឹងសម្រស់បុរសម្នាក់ដែលកំពុងតែងាកមករកខ្ញុំក្នុងពេលតែប៉ុន្មានវិនាទីនេះ។ នៅលើទោចក្រយានដែលកំពុងធ្វើដំណើរទៅមុខតាមផ្លូវក្រវិចក្រវៀនក្បែរដងភ្នំអមដោយសម្លេងសត្វរៃ សត្វកង្កែបស្រែកអឺងកងហាក់បង្ខំឲ្យយើងទាំងពីរថើបគ្នាក្នុងថ្ងៃរៀបការ។ ខ្លួនរបស់អូនដែលកំពុងអាស្រ័យឯកែបក្រោយរបស់យានស្នេហា លើកដៃទាំងទ្វេអោបក្រសោបកបង ជំទើតខ្លួនបន្តិច ហើយអោនទៅក្រេបជញ្ជក់បបូរមាត់ដ៏ក្រហមស្រទន់របស់បង ហាក់មិនខ្វល់ថានឹងមានអ្នកណាឃើញយើងឡើយ។ ប៉ុន្មានវិនាទីនេះហើយ ដែលអូនទទួលស្គាល់ថា ក្នុងមួយជីវិតអូន គ្មានស្នាមថើបណាដែលត្រជាក់ផ្អែមល្ហែមដល់បេះដូងដូចពេលនេះឡើយ។ បុរសកំហូចដកបបូរមាត់ រួចបែរទៅមើលផ្លូវវិញទាំងញញឹម។ ព្រះអាទិត្រហាក់យល់ថា វេលាដ៏ផ្អែមល្ហែមនេះបានកន្លងផុតទៅហើយ ក៏គេចវេសចរលិចបាត់ពីជើងភ្នំម្ខាងបាត់ទៅ បន្សល់ទុកតែពន្លឺស្រអាប់លប់បាត់អស់ទិដ្ឋភាពនៅជុំវិញយើង។ រីឯយានដ៏តូចរបស់យើងក៏បានឆ្លងផុតផ្លូវលំ មកដល់ផ្លូវជាតិល្មម។ បងនាំអូនជិះទៅញុាំអាហារល្ងាចក្បែរមាត់ព្រែកក្រុងកំពត…

អ្ហឺម…មិនដឹងថាហេតុអ្វីបានជាចិត្តដែលអូនខឹងបងយ៉ាងខ្លាំងមុននេះ បែរជារលាយបាត់បង់ទៅ នៅពេលដែលអូនគ្រាន់តែសរសេររំឮកស្នាមស្នេហ៍ចាស់លើទឹកដីសមុទ្ទទឹកសាបនេះសោះ។ ពេលនេះអស់អារម្មណ៍សរសេររឿងមិនល្អរបស់យើងហើយ។ មើលទៅ គឺអូនទៀតហើយដែលត្រូវខលទៅបងមុន។ ស្នេហាគឺបែបនេះឯង។ ម្ដងម្កាលយើងមិនត្រូវគ្នា ហើយក៏ត្រូវមានម្នាក់និយាយរកម្នាក់ទៀតមុន។ ហើយរាល់លើក យើងត្រូវបង្ខំចិត្តខ្លួនឯង ឲ្យនិយាយពីហេតុផល និងទទួលយកកំហុសរៀងខ្លួន។ យើងស្រលាញ់គ្នាជិត ៥ឆ្នាំហើយ។ បើត្រូវបែក ក៏គួរតែបែកមុននេះដែរមែនទេ? មកទល់ពេលនេះហើយ កំហុសធំប៉ុណ្ណាក៏វាមិនធំដូចចិត្តដែលយើងស្រលាញ់គ្នាដែរ។ សន្យាណា! សន្យាថា យើងនឹងស្រលាញ់គ្នារហូត ហើយស្រលាញ់គ្នា និងរក្សាចិត្តអារម្មណ៍ល្អៗសម្រាប់គ្នាដ៏រាបយើងស្លាប់លាចាកលោកនេះណា! ម្ចាស់ចិត្តអូន! ^_^

អត្ថបទទាក់ទង៖

• មិត្តស្លាប់ មិត្តរស់
• ម៉ែខ្ញុំជាឃាតករ
• រស់ជាប្រុសកំដរ

Advertisements

មិត្តស្លាប់ មិត្តរស់

ក្នុងមួយជីវិតនេះ មនុស្សគ្រប់គ្នាស្វះស្វែងរកក្ដីស្រលាញ់។ គេខំដើម្បីភាពជោគជ័យ ហើយអ្វីដែលធ្វើឲ្យមនុស្សចង់បានភាពជោគជ័យ  និងនៅពីក្រោយនៃហេតុផលជាច្រើន គឺក្ដីស្រលាញ់ ជាហេតុផលដ៏ធំតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ គេត្រូវការក្ដីស្រលាញ់ពីសង្គម ពីម្ដាយឪពុក បងប្អូន ដៃគូជីវិត និងមិត្តភក្ដិ។ គេថាស្នេហាដែលមានរសជាតិជាងគេ គឺស្នេហារវាងមិត្តនិងមិត្ត។ សូម្បីតែដៃគូជីវិត ក៏គួរតែជាមិត្តដែលយល់ចិត្ត ជាមិត្តដែលផ្ដល់នូវភាពរីករាយ និងការកម្សាន្ត។ សូម្បីតែឪពុកម្ដាយ ក៏អាចស្និទ្ធស្នាលនឹងកូនៗបាន ប្រសិនបើគាត់ចំណាយប៉ុន្មានភាគនៃភាពជាឪពុកម្ដាយដ៏តឹងរឹងមកជាមិត្តដ៏យល់ចិត្ត។

“មិត្ត” ពាក្យមួយម៉ាត់នេះពិតជាមានតម្លៃ។ ពេលខ្លះ មានរឿងខ្លះដែលយើងមិនអាចប្រាប់ដៃគូ ឬក្រុមគ្រួសារបាន តែមានតែមិត្តប៉៉ុណ្ណោះ ដែលយើងហ៊ានហាមាត់ប្រាប់សារស័ព្ទសព្វរឿងរ៉ាវដោយមិនមានលាក់លៀម។ ហេតុអ្វី? ព្រោះ “មិត្ត”⁣ គឺជាមហាសមុទ្ទដែលមិនងាយរីងស្ងួត ដែលមិនងាយបាត់បង់ជាតិប្រៃ។ យ៉ាងណាម៉ិញ ទង្វើរបស់មនុស្សបានប្រែក្លាយមិត្តភាពឲ្យបែងទៅជារូបភាពច្រើនអនេក។ អ្វីដែលគេអាចយកមកធ្វើជានិយមន័យ និងពាក្យងាយស្រួលហៅបាននោះគឺ សុមិត្ត និងទុរមិត្ត។

ធ្លាប់ទេ ដែលពេលខ្លះអ្នកមិនអាចសូម្បីតែយំនៅនឹងមុខក្រុមគ្រួសារ ឬដៃគូជីវិត តែអ្នកបែរជាអាចយំនៅនឹងមុខមិត្តភក្ដិ? ចុះទម្រាំបានជួបមិត្តភក្ដិល្អបែបនេះបាន តើអ្នកត្រូវឆ្លងកាត់ទុរមិត្តច្រើនប៉ុណ្ណា? តើត្រូវបណ្ដាក់ទុនពេលវេលាយូរប៉ុណ្ណា ទើបអាចឆ្លុះឲ្យឃើញរូបពិតរបស់មនុស្សម្នាក់? មិនងាយទេ! វាពិបាកមិនខុសពីការរកដៃគូអនាគតនោះទេ។

ខ្ញុំមិនចង់សរសេរច្រើន និងគ្រាន់តែចង់បញ្ចប់អត្ថបទនេះដោយអារម្មណ៍ដ៏រំភើប ដែលខ្ញុំបានជួបសុមិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ភ្នំពេញគ្រាន់តែជាទីក្រុងតូចមួយប៉ុណ្ណោះ តែមនុស្សមិនអាចដើរចំងាយផ្លូវដ៏ខ្លីមកជួបគ្នាសារស័ព្ទពីរឿងជីវិត ព្រោះមកពីជីវិតយើងម្នាក់ៗត្រូវភ្លៀងត្រូវព្យុះមកយាយី ត្រូវភាពជោគជ័យមកអូសទាញម្ដងទៅនេះម្ដងទៅនោះ បានជាទើបតែពេលនេះ យើងបានជួបគ្នា។ អាហារពេលល្ងាចដ៏មានន័យជាមួយមិត្តយ៉ិនស៊ិន! សង្ឃឹមថា យើងអាចនឹងជួបគ្នាទៀតក្នុងពេលដ៏ខ្លីខាងមុខ។

ខ្ញុំ និង ពៅ – ៧ មិថុនា ២០១៧ – ផ្សារទួលទំពូង

កំណត់ហេតុ

ឌីយ៉ា

អត្ថបទទាក់ទង៖

• ឆាក | ជីវិត
• Dear Self,

មេដឹកនាំល្អ

ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃបោះឆ្នោតឃុំសង្កាត់នៅប្រទេសកម្ពុជាទាំងមូល។ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃដ៏ស៊យមួយដែលខ្ញុំបានបាត់បង់ឳកាសក្នុងការជ្រើសរើសមេដឹកនាំល្អរបស់ខ្ញុំដោយសារការធ្វេសប្រហែសរបស់ខ្លួនឯង។ ថ្ងៃនេះខ្ញុំបានឮហេតុផលជាច្រើនពីមនុស្សដែលខ្ញុំស្គាល់។ មនុស្សដែលខ្ញុំស្គាល់ខ្លះ ព្រមបោះឆ្នោតឲ្យគណបក្សដែលខ្លួនពេញចិត្តដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌ។ ខ្លះទៀត បែរជាបោះឆ្នោតជូនគណបក្សដែលខ្លួនមិនចូលចិត្ត ព្រោះអ្នកដឹកនាំក្នុងឃុំសង្កាត់ខាងគណបក្សដែលខ្លួនពេញចិត្ត ជាបុគ្គលមិនល្អ មិនមានលក្ខណៈសម្បត្តិល្អគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីដឹកនាំ និងផ្ដល់សេចក្ដីសុខ ភាពរីកចំរើនក្នុងតំបន់រស់នៅរបស់ខ្លួន និងរង់ចាំបោះឆ្នោតធំខាងមុខនេះ។

មនុស្សមានជម្រើស និងហេតុផលក្នុងការរស់នៅ មិនថារស់ដោយខ្លួនឯង ឬធ្វើការក្រោមបង្គាប់អ្នកផ្សេង។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់គិតថាខ្លួនកំពុងជាប់អន្ទាក់មិនអាចរើរួចនោះ អន្ទាក់នោះគឺប្រាកដជាក់ជាអន្ទាក់នៃចិត្តខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុអ្វី? ព្រោះខ្ញុំផ្ទាល់ មិនដែលបណ្ដោយឲ្យខ្លួនឯងស្ថិតនៅក្រោមជីវភាពដ៏តានតឹង រស់ក្រោមគំនាបអ្នកណាម្នាក់ ឬទឹកប្រាក់ដុល្លារនោះឡើយ។ ហេតុអ្វីចាំបាច់ធ្វើបាបខ្លួនឯងយ៉ាងនេះ? ឬយើងគ្មានជំរើសណាផ្សេងក្រៅពីការនៅក្រោមភាពលំបាកលំបិនធុននេះ?

មេដឹកនាំលើសកលលោក មិនទាន់មានអ្នកណាម្នាក់ដែលល្អឥតខ្ចោះនោះឡើយ។ លើលោកនេះក៏គ្មានអ្នកណាកើតមកជាមេដឹកនាំតែម្ដងនោះដែរ។ លើលោកនេះ មានតែអ្នកដែលឆ្លងកាត់រឿងរ៉ាវជាច្រើនមុននឹងទទួលបានងារជាអ្នកដឹកនាំ។ ដូច្នេះមនុស្សម្នាក់ៗ គួរតែមានញាណយល់ថា ខ្លួននឹងក្លាយជាអ្នកដឹកនាំទៅថ្ងៃមុខ។ យោងតាមសម្មតិកម្មទាំងពីរនេះ ខ្ញុំអាចលើកឡើងបានថា មនុស្សម្នាក់ៗគួរតែរៀនពីចំនុចល្អៗរបស់មេដឹកនាំ ហើយបង្វឹកខ្លួន ឬត្រៀមខ្លួនជាមេដឹកនាំទៅថ្ងៃមុខ។ ខ្លាចអីក្នុងការរៀនពីចំនុចល្អ បង្វាងចំនុចអាក្រក់របស់មនុស្សដែលមានបទពិសោធន៍ក្នុងជីវិត ហើយដើរចេញទៅសាងអនាគតរបស់ខ្លួនឯង? អ្នកណាក៏ធ្វើបែបនេះដែរ!⁣ ជីវិតបែបនេះគ្មានអ្វីគួរឲ្យខ្លាចទេ។ សំណាងដែលប្រធានរបស់ខ្ញុំបានផ្ដល់អ្វីៗល្អៗដល់ខ្ញុំជាច្រើន ច្រើនជាជាងចំនុចមិនល្អ។ អាចថាមកពីគាត់ព្យាយាម និងត្រៀមខ្លួនក្លាយជាអ្នកដឹកនាំលើអ្នកដឹកនាំទៅថ្ងៃមុខ បានជាគាត់មិនសូវបង្ហាញពីចំនុចមិនល្អឲ្យខ្ញុំបានឃើញ។ សំណាងដែលខ្ញុំចាកចេញពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ ខ្ញុំបានជួបតែមនុស្សល្អៗ ដែលបង្រៀនឲ្យខ្ញុំរឹងមាំ និងអំណត់ ជាជាងការរអ៊ូររទាំ។ ជាការល្អ ដែលខ្ញុំជាបុគ្គលដែលធ្វើការនៅទីណា ទីនោះតែងតែស្រលាញ់រាប់អានខ្ញុំ និងធ្វើឲ្យខ្ញុំមានទំនុកចិត្តថា ខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សឥតបានការ ដែលគេមិនខ្ចីទាំងចង់មានទំនាក់ទំនងជាមួយ។

អ្វីដែលខ្ញុំនិយាយហាក់ដូចជាមានអំនួតពីខ្លួនឯងពេក។ តែខ្ញុំគ្រាន់តែចង់រំឮកដល់យុវវ័យក្មេងៗថា ជីវិតគឺជាការរៀនសូត្រ អំណត់ និងធ្វើច្រើនជាងអ្វីដែលគេស្នើឲ្យយើងធ្វើ។ បើអាចធ្វើបែបនេះបាន អ្នកនឹងក្លាយជាមនុស្សមានតំលៃ ជាគំរូ និងមិនមែនជាអ្នកដើរតាមគេពេញមួយជីវិត។

សូមឲ្យគ្រប់គ្នាមានការសម្រេចចិត្តដ៏ត្រឹមត្រូវក្នុងជីវិតផ្ទាល់ខ្លួន ការសិក្សា ការងារ នយោបាយ និងស្នេហា។

កំណត់ហេតុផ្ទាល់ខ្លួន

ឌីយ៉ា

៤ មេសា ២០១៧

អត្ថបទទាក់ទង៖

• កុហក
• វ៉ាន់ឌីសួរឌីយ៉ា

សារថ្វាយព្រះពរ

នាឨកាសថ្ងៃទី ១៤, ១៥ និង ១៦ ខែ ឧសភា⁣ គ.ស ២០១៧ ខាងមុខនេះទូលព្រះបង្គំយើងខ្ញុំ ក្រុមការងារប្លុក ពាណិជ្ជកម្ពុជា ឬ NadiaNote សូមឧទ្ទិសបួងសួង ទេវតាឆ្នាំថ្មី ប្រសិទ្ធិពរជ័យ ថ្វាយដល់ព្រះអង្គ ទ្រង់ប្រកបដោយព្រះរាជសុខភាពល្អ ព្រះកាយពលមាំមួន ព្រះបញ្ញាញាណវាងវៃ ព្រះជន្មាយុយ៉ឺនយូរជាងរយព្រះវស្សា ដើម្បីព្រះអង្គទ្រង់គង់ប្រថាប់ជាម្លប់ដ៏ត្រជាក់ និងជាសេចក្ដីសុខក្សេមក្សាន្ត ដល់ប្រជានុរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គជានិច្ចនិរន្តន៍។

Dear Self,

I do love how you tolerate with things and start living your life. You have done great you know. I feel so pathetic with the old you, the beautiful little stupid boy.

You know, you’re a little tense now. Anyway, keep your old Vandy as a book. Come back anytime to its pages. For this present, be as best as you can. I know, you just want to be admired and accepted. It’s not important what you do. Anyway, you have done what you love.

All in all, to finish this time limit, I just want to say that “I love you!“.

Sincerely,

Vandy / Dia