Khmer Language | Cope with COVID-19!
ទីរបស់ផ្កាយ
ថ្ងៃ សៅរ៍ ទី ២៦ ខែ មេសា ឆ្នាំ ២០១៤
ថ្ងៃនេះខ្ញុំនាំប្អូនស្រីច្រម៉ក់របស់ខ្ញុំទៅលេងផ្ទះអ៊ុំ! គោលបំណងរបស់យើងគឺទៅលេងយាយ និងយកស្វាយដែលប៉ាផ្ញើរមកតាមឡានកាពីតូលមកឲ្យតាំងពីព្រឹកនោះផង។ ពេលទៅទទួលស្វាយនោះ ខ្ញុំរាងតឹងចិត្តបន្តិច ព្រោះស្វាយឡើងពេញមួយការ៉ុង។ ព្រះអើយ ប៉ា! ម៉េចក៏ប៉ាផ្ញើរមកច្រើនអីក៏ច្រើនយ៉ាងនេះ? ខ្ញុំខំអូសការ៉ុងស្វាយដាក់ម៉ូតូអាគុបរបស់ខ្ញុំ រួចឲ្យប្អូនស្រីច្រម៉ក់ឡើងអង្គុយពីខាងមុខ។ ដៃម្ខាងកាន់ដៃម៉ូតូ ដៃម្ខាងទប់ការ៉ុងស្វាយកុំឲ្យធ្លាក់។ អរគុណបងអ្នកមើលអីវ៉ាន់នៅកាពីតូលដែលគាត់មានចិត្តជួយលើកដាក់ម៉ូតូពីរនាក់ខ្ញុំ កុំអីខ្ញុំវេទនាមិនខានទេ។ ដំណើរពីអូរឬស្សីទៅអូរឡាំពិកថ្មីបើមិនត្រូវការទូក ក៏មានការពិបាកដែរ ព្រោះវារាងស្ទះបន្តិច។ ខ្ញុំខំត្រដរទាំងលំបាក ទៅផ្ទះអ៊ុំនៅខាងកើតផ្សារ។ ទៅដល់ក៏ឃើញយាយនៅខាងក្នុង។ យាយស្ទុះស្ទារមកបើកទ្វារ ដើម្បីមើលចៅប្រុសកម្លោះ និងចៅស្រីតូចច្រឡឹងរបស់គាត់។ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថាគាត់នឹកចៅគាត់ តែធ្វើម៉េចបានទៅលេងគាត់តែសៅរ៍អាទិត្រហ្នឹងឯង។ ខ្ញុំលើកស្វាយដាក់ខាងមុខរួចហើយ ក៏ចូលទៅជម្រាបសួរអ៊ុំប្រុសនៅខាងក្នុង។ រួចទៅអង្គុយនៅផ្ទះបាយខាងក្រោយផ្ទះ ផឹកទឹកបន្តិច អង្គុយសម្រាកបន្តិច។ យាយគាត់សួរនាំតិចតួចពីរឿងស្វាយ ខ្ញុំក៏ប្រាប់គាត់ថាប៉ាបេះពីចម្ការស្វាយនៅស្រុកកណ្ដៀង ភូមិកំណើតខាងប៉ាខ្ញុំ។ អ៊ុំប្រុស និងយាយប្រហែលភ្លេចហើយថា ប៉ានៅមានដីមួយដុំតូចទៀតនៅស្រុកកណ្ដៀង ភូមិស្យា ក្បែរប្រឡាយទឹកថ្មី។ នៅទីនោះស្ងប់ស្ងាត់ល្អ មានដើមស្វាយ ដើមមៀន ស្រការនាគ ម៉ាក់ប្រេងម៉ាក់ប្រាង ផ្លែឈើព្រៃខ្លះជុំវិញភូមិករ និងមានដើមផ្កាលំអរបន្តិចបន្តួចឥតដាច់ពីមាត់ច្រកចូលរហូតដល់មុខផ្ទះជាប់បឹងឈូក។ នេះរាងវាលបន្តិចផង ព្រោះកាលតាខាងប៉ាខ្ញុំនៅរស់ គាត់ដាំនេះបណ្ដុះនោះសឹងគ្មានកន្លែងទំនេរ ជាពិសេសដើមស្លា ដើមម្លូរបស់យាយ តែឥឡូវអស់មានដើមស្លាម្លូទៀតហើយ។
ពីក្រោមផ្ទះកុងម៉ានៅស្រុកកណ្ដៀង 
អតីតផ្ទះបាយ 
ចំការស្វាយ 
ជើងសរសរដែលមិនដែលកើតជាផ្ទះរបស់កុងម៉ា (គាត់ដាំសសរចោល) 
រោងផ្ទះបាយចាស់ 
រានអង្គុយក្រោមផ្ទះ 
ទ្វារចូល 
ខ្ញុំ និងប្អូនស្រី 
ផ្ទះកុងម៉ាមើលពីមុខ
និយាយដល់សាច់រឿងដែលខ្ញុំកត់សម្គាល់ម្ដង! ពេលទៅដល់ផ្ទះអ៊ុំ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ថាសក់ស្រីណែតសិតបានយ៉ាងស្អាត។ ច្បាស់ណាស់ គឺយាយខ្ញុំជាអ្នកសិតឲ្យ គាត់យកស្និតសិតចៃមកសិតមួយៗ ភ្នែកចំណាស់របស់គាត់ប្រឹងមើលយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់។ ខ្ញុំឆ្ងល់ដែរ ថាគាត់នឹកឃើញយ៉ាងម៉េចបានជាយកស្និតសិតចៃមកសិតឲ្យប្អូនស្រីខ្ញុំ។ ជួនជាពេលនោះអ៊ុំស្រីសំណប់របស់ខ្ញុំបានចុះមក ពីខាងលើផ្ទះ ដែលមុននេះយើងឮសម្លេងកូនស្រីគាត់រអ៊ូររទាំនឹងអ៊ុំស្រីដែលរវល់រឿងមុខកូនគាត់កើតមុនពេក។ គាត់ចុះមកដួសទឹកពិសារ រួចបន្ទោសយាយ ចាស់ហើយនៅប្រឹងមើលចៃអីទៀត បើភ្នែកគាត់មើលមិនសូវច្បាស់យ៉ាងនេះ។ ខ្ញុំរាងអស់សំណើចបន្តិចដែរ ដែលឮកូននិងម្ដាយគាត់និយាយគ្នាបែបនេះ ស្ដាប់ទៅគួរឲ្យខ្នាញ់ដែរតើ។ យាយខ្ញុំគាត់ប្រឹងបូតស្និតសក់សម្លឹងមើលចៃ។ រួចអ៊ុំស្រីនិយាយឡើងថា ប្អូនស្រីខ្ញុំមានចៃ បានជាឆ្លងដល់កូនស្រីតូចដែលអាយុមិនលើសប្អូនស្រីខ្ញុំប៉ុន្មាន។ ខ្ញុំដូចមិនយល់ដែរ បើប្អូនស្រីខ្ញុំមានចៃ ម៉េចក៏មិនឆ្លងដល់បងបងដែលនៅផ្ទះខ្ញុំផង ខ្ញុំមិនទុកឲ្យគេថាប្អូនខ្ញុំបង្ករជាបញ្ហាតូចតាចនេះដល់គេនោះទេ ក៏ប្រាប់ហេតុផលនេះទៅវិញ។ អ៊ុំក៏អត់មាននិយាយអីទៀតដែរ។
រួចមកយាយហៅខ្ញុំញុំាបាយ គ្រប់ពេលឲ្យតែបានទៅជួបយាយ យាយតែងតែបង្ហាញការបារម្ភ ខ្លាចចៅគាត់អត់បាយស្លាប់។ មើលទៅគាត់បារម្ភពីពួកខ្ញុំយ៉ាងនេះ គាត់កាន់តែគួរឲ្យស្រលាញ់។ ខ្ញុំបានអោបគាត់ពេញៗដៃកាលគាត់ទើបតែមកពីអាមេរិកថ្មីៗ។ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ថា កាលនៅក្មេងយាយមានមាឌធំណាស់ ហើយគាត់នៅមានកម្លាំងស្ដីថាឲ្យខ្ញុំរឿងបោកខោអាវ និងដុសក្អែលអីអស់ហ្នឹង។ ពេលនេះរាងគាត់តូចច្រឡឹង ខ្ញុំយល់ខ្លួនឯងថាខ្ពស់ជាងមុន ហើយក៏ធំហើយ។ ក៏ចាប់អារម្មណ៍ថា យាយកាន់តែចាស់ណាស់ហើយ ស្បែកដៃដ៏ជ្រីវជ្រួញ អាយុកាលចូលនិវត្តន៍នៅស្រុកអាគាំងធ្វើឲ្យគាត់មានឱកាសបានមកលេងស្រុកកំណើតគាត់ឯប្រទេសកម្ពុជាបានយូរជាងមុន។ ខ្ញុំក៏រីករាយដែរ ដែលបានជួបយាយច្រើនជាងមុន។ សំណេរមួយនេះមានភាពរញ៉េរញ៉ៃ រៀបរាប់ត្រង់នេះបន្តិច ត្រង់នោះបន្តិច ច្របល់សព្វអប់ក្លិនអតីតកាល និងបច្ចុប្បន្នដូចសម្លរកកូរខ្មែរ ឬសម្លរចាបឆាយចិន។ ខ្ញុំគ្រាន់តែសរសេរតាមនឹកឃើញ ព្រោះអីថ្វីដៃសរសេរអន់ មិនដឹងថាកែអីខ្លះ គិតអីខ្លះ ដូច្នេះមានតែសរសេរតាមនឹកឃើញទើបអាចមានអក្សរខ្លះដិតដាមជាប់ក្នុងកំណត់ហេតុមួយនេះ។ ថ្ងៃខែចេះតែកន្លង អ្វីៗកើតឡើង រួចក៏បាត់បង់ទៅវិញតាមកាល ថ្ងៃនេះព្រះអាទិត្រនៅតែលិចនៅទិសខាងលិចដដែល តែមិនថាវាជាថ្ងៃលិចឬថ្ងៃរះ យើងតែងតែជួបប្រទះនូវអ្វីដែលថ្មីជានិច្ច ព្រោះ…
…ផ្កាយនៅលើមេឃ ដែលយើងខ្ញុំសម្លឹងនោះ មិនដែលរះនៅកន្លែងដដែលនោះឡើយ។ ជីវិតមនុស្សក៏ដូចគ្នា មិនថាយើងបានជួបរឿងអ្វីក៏ដោយ យើងនឹងមិនឈរនៅកន្លែងដដែលនោះឡើយ។
ឌីយ៉ា
ជាចុងក្រោយសម្លរកកូរឬចាបឆាយមួយនេះ គ្រាន់តែចង់រំឮកបន្តិចពីប៉ាម៉ាក់ អ៊ុំប្រុសអ៊ុំស្រី លោកយាយ ដែលអ្នកទាំងនេះសុទ្ធតែជាមនុស្សដែលមានគុណយ៉ាងធំមកលើជីវិតខ្ញុំក៏ដូចជាបងប្អូនខ្ញុំ។ មិនថាមានរឿងអ្វីកើតឡើង មិនថាមានរឿងមិនល្អធំឬតូច តែគុណូបការៈក៏ដូចជាទឹកចិត្តដ៏ល្អរបស់ពួកគាត់នឹងរះនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំដដែល ទោះបីជាពន្លឺរបស់ពួកគាត់មិនបានរះនៅទីតាំងដដែលនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំក៏ដោយ។
ដោយខ្ញុំបាទ ឌីយ៉ា
Handwritten Diary of Mine
It’s been a long while, I have not written anything in English. Now just I do, I just publish my handwriting notes. It is about my childhood experience around the theme “Dialogue”. Most of you might not understand my zigzag and messy notes, but for those who could, please enjoy it. Share me your story if you want to.
ភាពរីករាយចេញពីបេះដូង
សួស្ដី! ខ្ញុំឈ្មោះ ឌីយ៉ា អាយុ ៣០ឆ្នាំ ធ្វើការជាអ្នកស្រាវជ្រាវសាមញ្ញម្នាក់ ធ្វើការដើម្បីទិញបាយហូបប៉ុណ្ណោះ។ រយៈពេល ៥ ឆ្នាំមកហើយ ដែលខ្ញុំធ្វើការនៅទីនេះ។ ភាពរីករាយតែងតែមានជារឿយ ហើយពេលខ្លះសុខទុក្ខមកប្រលែងលេងជារឿងធម្មតា។ ថ្មីៗនេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ស្នាមញញឹមរបស់ខ្ញុំភាគច្រើន សុទ្ធសឹងចេញពីបេះដូង។ ខ្ញុំហាក់មានអារម្មណ៍ថា គ្រប់គ្នានៅកន្លែងធ្វើការទោះបីខ្ញុំមិនសូវស្គាល់គេច្រើន ឬធ្វើការជាមួយគ្នាយូរឆ្នាំមកហើយក្ដី ខ្ញុំដូចជាគ្មានការពិបាកក្នុងការសាបព្រួសពាក្យសម្ដីលេងសើច ឬញញឹមទៅគេយ៉ាងស្រួលនោះទេ។
ហេតុអ្វីបានជាកាលពីមុន ពេលខ្លះដូចជាបង្ខំខ្លួនឯងខ្លាំងម៉្លេះ? ប្រហែលជាមកពីមួយរយៈនេះ ខ្ញុំមានសេរីភាពច្រើនក្នុងការធ្វើអ្វីមួយដោយខ្លួនឯង។
ខ្ញុំជាមនុស្សមិនសូវចេះនិយាយស្ដី ឬចូលរួមក្នុងចំណោមមនុស្សនោះទេ។ នេះជាភាសាអង់គ្លេសគេហៅថា Introvert។ ខ្ញុំនៅតែជាខ្ញុំ ខ្ញុំនៅតែជា Introvert ស្អីគេហ្នឹងដដែល។ ខ្ញុំចូលចិត្តគេចពីការជប់លៀង មិនចូលចិត្តការសន្ទនាយូរ មិនចូលចិត្តមនុស្សនិយាយច្រើនឥតប្រយោជន៍ មិនចូលចិត្តមនុស្សពន្យល់រឿងមានប្រយោជន៍ច្រើនពេក។ ខ្ញុំចូលចិត្តសម្ដីខ្លី ខ្លឹម រួចសម្ងំធ្វើជាជាងនិយាយ។ ហេតុនេះហើយ បានជានៅកន្លែងធ្វើការ ខ្ញុំញញឹមបន្តស្ដាប់អ្នកធ្វើការជាមួយគ្នានិយាយមិនបានយូរ។ តែ…
មួយរយៈនេះ…ដូចខ្ញុំនិយាយខាងលើអុីចឹង! ចុះស្អីទៅដែលអាចផ្លាស់ប្ដូរអត្តចរិត្តធម្មជាតិខ្ញុំបានមួយកម្រិតបែបនេះ? ខ្ញុំនៅតែមិនអាចស្ដាប់គេនិយាយយូរ កាន់តែមិនអាចនិយាយបានច្រើន តែខ្ញុំអាចមានក្ដីសុខនឹងញញឹមទៅកាន់គេដទៃ ចេះចេញពាក្យ ឬរឿងកំប្លែង (មិនដឹងកំប្លែងមែនឬអត់ទេ) តែពេលយើងសើច យើងញញឹមដាក់គេ គេក៏តបមកវិញបែបដូចគ្នាហ្នឹងឯង។ ខ្ញុំគិតថា វាជាសេចក្ដីសុខមួយ ដែលខ្ញុំចង់បានជាយូរមកហើយ។ ពេលខ្ញុំបានធ្វើរឿងទាំងនេះចេញពីចិត្ត ខ្ញុំនឹងមិនចាំបាច់ប្រឹង ខ្ញុំនឹងមិនសូវហត់នឿយនឹងការសម្ដែង។ ពេលេនះ ខ្ញុំអាចចូលសម្ដែងក្នុងរឿងមួយដែលតួរបស់អ្នកនិពន្ធ និងខ្លួនឯងផ្ទាល់មានចរិតដូចគ្នា។ គឺថាសប្បាយអស់ដៃតែម្ដង!
ខ្ញុំគិតថា វាអាចមកពីបទពិសោធន៍ មកពីខ្ញុំបានទទួលការទទួលស្គាល់ពីអ្នកដទៃមួយកម្រិតទៀត ខ្ញុំបានធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើ និងទទួលបានលទ្ធផលល្អៗ ដែលទាំងនេះហើយសុទ្ធតែបង្កើននូវទំនុកចិត្តខ្ញុំ។ ដូច្នេះសំយោគសេចក្ដីមក គឺទំនុកចិត្តនេះណា មិនមែនទៅរៀននៅសាលាហើយក៏មាននោះទេ។ គ្រាន់តែដឹង តែមិនមែនមានន័យថា អាចទទួលបាននោះទេ។ វាទាមទារពេលវេលា បទពិសោធន៍ លទ្ធផលឲ្យឃើញ ដែលបង្កើតឲ្យមានសេចក្ដីសុខផ្លូវចិត្តចេញពីក្នុងមក។
ខ្ចិលសរសេរសេចក្ដីបញ្ចប់ណាស់! ខ្ញុំទៅមើលកុនរឿង Dew ពីអ្នកដឹកនាំរឿង Love of Siam របស់ថៃសិន។ ជួបគ្នាក្នុងអត្ថបទក្រោយទៀតណា។
ពីខ្ញុំ
ឌីយ៉ា
ចុងឆ្នាំ ២០១៩ – រឿងរ៉ាវស្នេហា
ធ្មេចបើកៗ ថ្ងៃនេះជាគម្រប់ខួបឆ្នាំទី ៧ នៃស្នេហាខ្ញុំ និងគេ។ គេ គឺជាឈ្មោះរបស់គាត់! ដាក់ឈ្មោះអ៊ីចឹងតែម្ដងទៅ ព្រោះរយៈពេល ៧ឆ្នាំមកហើយ ដែលយើងមិនដែលចង់ឲ្យអ្នកណាដឹងថា យើងជាអ្នកណា ធ្វើអ្វី នៅឯណា ស្រលាញ់គ្នាយ៉ាងម៉េច ចុច ចុច ចុច។
ប្រហែលជាចង់សួរហើយមែនទេ ថាមានអារម្មណ៍បែបណាយើងហ្នឹង? អ៊ីចឹង ខ្ញុំឆ្លើយបាន! ឆ្លើយបានតែមួយសំនួរនេះទេណា៎! គឺថា មានអារម្មណ៍ថា ប្លែក ពិបាក តានតឹង និងរីករាយ។ ហេតុអីបានជាមានអារម្មណ៍អីច្រើនម៉្លេះ? មែនហើយ រយៈពេល ៧ឆ្នាំមកនេះ ខ្ញុំទទួលបានអារម្មណ៍ជាច្រើន ពី “គេ” ពីប៉ាម៉ាក់បងប្អូន ពីកន្លែងធ្វើការ ពីសង្គម។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ “ប្លែក”! វាហាក់ដូចជាពណ៌ប្រផេះស្រាល។ ជាពណ៌ដែលមិនច្បាស់លាស់ មិនសមិនខ្មៅ! ប្លែកដោយសារ យើងហាក់រស់នៅជាមួយបទពិសោធន៍ដដែលៗជារាងរាល់ថ្ងៃ ហើយក៏មិនអាចផ្លាស់ប្ដូរអ្វីបាន។ មានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងប្រៀបបីដូចជាជនបរទេសដែលមិនដែលមានអ្នកណាដឹងថា ឥឡូវយើងកំពុងស្រលាញ់ជាមួយអ្នកណា ដល់ណាដល់ណីហើយ មានរឿង អត់រឿង ក៏គ្មានពីណាដឹងបាន។ ម្នាក់ហ្នឹងបែបសង្សារមួយរយហើយទេដឹង ស្ងាត់ៗអ៊ីចឹងនោះ។ បើអ៊ីចឹងមែននោះ នោះ នោះ…
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ “ពិបាក”! វាហាក់ដូចជាពណ៌ខ្មៅ! ពេលខ្លះខ្ញុំខ្លួនឯងក៏មិនបានដឹងដូចគ្នាថា ផ្លូវដើរទៅថ្ងៃមុខនឹងទៅជាយ៉ាងណា។ ប្រហែលជាប្ដីប្រពន្ធគេផ្សេង មិនខុសគ្នាទេមើលទៅ។ បែបលក្ខណៈថា ស្រលាញ់គ្នាសុខៗ ហើយលែងគ្នាក៏ថាបាន។ អ្នកណាទៅដឹងនោះ! អ្នកណាទៅគិតថា មានសំបុត្រអាពាហ៍ពិពាហ៍មួយសន្លឹក អាចទប់ថ្មបាក់បាននោះ។ យ៉ាងណាម៉ិញ ឥឡូវជីវិតហាក់ដូចជា មិនខុសពីមនុស្សផងទាំងពួង។ មានសុខមានទុក្ខមែនទេ? ពេលមានទុក្ខ ខ្ញុំពិតជាពិបាកចិត្ត ដោយសារខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ក្ដីស្រលាញ់របស់ខ្ញុំបានផ្ដល់ឲ្យគេទាំងស្រុងហើយ។ ចុះបើមានថ្ងៃណាមួយ គេចង់លែងសំពាយក្ដីស្រលាញ់មួយនេះ ហើយទៅស្រវាតោងអ្វីផ្សេងនោះ។ អ្នកណាទៅដឹង!
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ “តានតឹង”! ខ្ញុំគ្មានមិត្តភក្ដិច្រើនទេ! មិត្តយល់ចិត្តខ្លះ គ្រាន់តែបានយល់ចិត្តបែបស៊ីជម្រៅបែបផ្សេង។ គេគ្រាន់តែជាមិត្ត! តែអាបែបស្នេហានេះ ខ្ញុំហាក់រកម្នាក់មកជជែកមិនបានសោះ។ គេប្រហែលមិនអាចយល់បាន។ ខ្ញុំតានតឹង មិនដឹងប្រាប់អ្នកណា! ខ្ញុំតានតឹង ព្រោះហាក់គ្មានអ្នកណាមកអាចទទួលយល់ស្របជាមួយខ្ញុំ។ ពេលខ្លះ អ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានគឺ បន្ទោសខ្លួនឯងថា “ខុស” បន្ទាប់ពីគេបន្ទោសខ្ញុំរួចហើយ! មិនមែនខូច ចាំតែមានគេមកទ្រនោះទេ តែនេះ គឺខ្ញុំគ្មានសូម្បីតែម្នាក់តែម្ដង!
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ “រីករាយ”! អារម្មណ៍បែបពណ៌ ស៊ីជំពូរ! ជាអារម្មណ៍ដែលមានក្ដីសុខស្ទើរមិនលោះថ្ងៃ។ ស្ទើរតែ ៣៦៥ ថ្ងៃ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ស្នេហារបស់ខ្ញុំកំពុងស្ថិតក្នុងពិភពសុបិន ដែលគ្រប់យ៉ាងហាក់ស្រស់ស្អាតក្រៃលែង។ ជឿទេថា នៅជាមួយគាត់ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា គ្រប់វិនាទីសុទ្ធសឹងជា ការចងចាំដ៏ល្អមួយ! រាល់ល្ងាចគេតែងតែសួរ “ចង់ញុាំអី! ញុាំនៅឯណា?” ចម្លើយតែមួយគត់ពីខ្ញុំគឺ “ញុាំអីក៏បាន នៅណាក៏បាន”! ទោះដឹងថា ចម្លើយរបស់ខ្ញុំនឹងដូច្នេះ តែគេនៅតែសួរដដែលរាល់ល្ងាច រាល់ព្រឹក រាល់ថ្ងៃ រយៈពេល ៧ឆ្នាំមកនេះ។ យ៉ាប់មែនទែន! ដឹងហើយនៅសួរទៀត! ធុញណាស់! យើងទាំងពីរចូលចិត្តលេងហ្គេមដូចគ្នា! គេចូលចិត្តគេងច្រើន! ខ្ញុំជាមនុស្សភ្ញាក់ពីព្រលឹមរាល់ព្រឹក រីឯគេគេងឡើងទ្រមក់ “ដូចកូនជ្រូក”។ គេជាមនុស្សឈឺច្រើន បន្តិចឈឺៗ តែខ្ញុំកម្រឈឺណាស់! គេចូលចិត្តមានគេមើលថែប្រណិកប្រណាក់ តែខ្ញុំជាមនុស្សមិនសូវខ្វល់! “ឈឺមែន! លេបថ្នាំនៅ? ទៅពេទ្យអត់?” ហើយគេស្អប់បំផុតគឺពាក្យខ្ញុំឲ្យគេ “ទៅពេទ្យ”។ គេចង់ឲ្យខ្ញុំមើលថែគេផ្ទាល់! ខ្ញុំនេះខ្ចិលផុតលេខហើយ។ គេជាមនុស្សចូលចិត្តធ្វើម្ហូប តែខ្ញុំអត់ចេះធ្វើអីទេ។ ឲ្យតែពេលគេធ្វើម្ហូប គេតែងតែឲ្យខ្ញុំធ្វើនេះធ្វើនោះ យកនេះយកនោះឲ្យគេមិនឈប់ ព្រោះគេមិនចូលចិត្តធ្វើអីមួយតែឯង! ធុញណាស់! ណ្ហើយ និយាយប៉ុណ្ណឹងចុះ សញ្ញាឧទានច្រើនពេកហើយ!
មិនថាមានរឿងអ្វីកើតឡើង! មិនថាយើងមិនអាចមានអ្វីដែលអ្នកដទៃមាន តែយើងនៅតែអាចមានអ្វីម្យ៉ាង ដូចគេដូចឯងដែរ គឺ “ក្ដីស្រលាញ់”។
រីករាយថ្ងៃខួបគម្រប់ ៧ឆ្នាំនៃក្ដីស្រលាញ់រវាង ខ្ញុំ និង គេ!
កំណត់ហេតុ ថ្ងៃទី ២៣ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ២០១៩
