ក្នុងមួយជីវិតនេះ មនុស្សគ្រប់គ្នាស្វះស្វែងរកក្ដីស្រលាញ់។ គេខំដើម្បីភាពជោគជ័យ ហើយអ្វីដែលធ្វើឲ្យមនុស្សចង់បានភាពជោគជ័យ និងនៅពីក្រោយនៃហេតុផលជាច្រើន គឺក្ដីស្រលាញ់ ជាហេតុផលដ៏ធំតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ គេត្រូវការក្ដីស្រលាញ់ពីសង្គម ពីម្ដាយឪពុក បងប្អូន ដៃគូជីវិត និងមិត្តភក្ដិ។ គេថាស្នេហាដែលមានរសជាតិជាងគេ គឺស្នេហារវាងមិត្តនិងមិត្ត។ សូម្បីតែដៃគូជីវិត ក៏គួរតែជាមិត្តដែលយល់ចិត្ត ជាមិត្តដែលផ្ដល់នូវភាពរីករាយ និងការកម្សាន្ត។ សូម្បីតែឪពុកម្ដាយ ក៏អាចស្និទ្ធស្នាលនឹងកូនៗបាន ប្រសិនបើគាត់ចំណាយប៉ុន្មានភាគនៃភាពជាឪពុកម្ដាយដ៏តឹងរឹងមកជាមិត្តដ៏យល់ចិត្ត។
“មិត្ត” ពាក្យមួយម៉ាត់នេះពិតជាមានតម្លៃ។ ពេលខ្លះ មានរឿងខ្លះដែលយើងមិនអាចប្រាប់ដៃគូ ឬក្រុមគ្រួសារបាន តែមានតែមិត្តប៉៉ុណ្ណោះ ដែលយើងហ៊ានហាមាត់ប្រាប់សារស័ព្ទសព្វរឿងរ៉ាវដោយមិនមានលាក់លៀម។ ហេតុអ្វី? ព្រោះ “មិត្ត” គឺជាមហាសមុទ្ទដែលមិនងាយរីងស្ងួត ដែលមិនងាយបាត់បង់ជាតិប្រៃ។ យ៉ាងណាម៉ិញ ទង្វើរបស់មនុស្សបានប្រែក្លាយមិត្តភាពឲ្យបែងទៅជារូបភាពច្រើនអនេក។ អ្វីដែលគេអាចយកមកធ្វើជានិយមន័យ និងពាក្យងាយស្រួលហៅបាននោះគឺ សុមិត្ត និងទុរមិត្ត។
ធ្លាប់ទេ ដែលពេលខ្លះអ្នកមិនអាចសូម្បីតែយំនៅនឹងមុខក្រុមគ្រួសារ ឬដៃគូជីវិត តែអ្នកបែរជាអាចយំនៅនឹងមុខមិត្តភក្ដិ? ចុះទម្រាំបានជួបមិត្តភក្ដិល្អបែបនេះបាន តើអ្នកត្រូវឆ្លងកាត់ទុរមិត្តច្រើនប៉ុណ្ណា? តើត្រូវបណ្ដាក់ទុនពេលវេលាយូរប៉ុណ្ណា ទើបអាចឆ្លុះឲ្យឃើញរូបពិតរបស់មនុស្សម្នាក់? មិនងាយទេ! វាពិបាកមិនខុសពីការរកដៃគូអនាគតនោះទេ។
ខ្ញុំមិនចង់សរសេរច្រើន និងគ្រាន់តែចង់បញ្ចប់អត្ថបទនេះដោយអារម្មណ៍ដ៏រំភើប ដែលខ្ញុំបានជួបសុមិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ភ្នំពេញគ្រាន់តែជាទីក្រុងតូចមួយប៉ុណ្ណោះ តែមនុស្សមិនអាចដើរចំងាយផ្លូវដ៏ខ្លីមកជួបគ្នាសារស័ព្ទពីរឿងជីវិត ព្រោះមកពីជីវិតយើងម្នាក់ៗត្រូវភ្លៀងត្រូវព្យុះមកយាយី ត្រូវភាពជោគជ័យមកអូសទាញម្ដងទៅនេះម្ដងទៅនោះ បានជាទើបតែពេលនេះ យើងបានជួបគ្នា។ អាហារពេលល្ងាចដ៏មានន័យជាមួយមិត្តយ៉ិនស៊ិន! សង្ឃឹមថា យើងអាចនឹងជួបគ្នាទៀតក្នុងពេលដ៏ខ្លីខាងមុខ។
កំណត់ហេតុ
ឌីយ៉ា
អត្ថបទទាក់ទង៖
