ថ្ងៃនេះខ្ញុំបានប្រជុំគ្នានៅបណ្ណាល័យបញ្ញវន្តជាមួយនឹងបង សុខ ចាន់ផល និងប្អូនអ្នកចូលចិត្តក្នុងការនិពន្ធជាច្រើននាក់ទៀត ដើម្បីពិភាក្សាគ្នាពីការសរសេរសេណារីយោកុនរឿងថ្មី។
និយាយដោយខ្លី ការប្រជំុនេះប្រកបដោយផលផ្លែល្អណាស់។ អ្វីដែលខ្ញុំបានដឹង ហើយក៏បានស្ដាប់ម្ដងទៀតគឺ មតិរបស់ក្រុមយើងពីឥទ្ធិពលរបស់អ្នកនិពន្ធ ឬម្ចាស់នៃការផ្សព្វផ្សាយ។ យើងបានលើកឡើងថា រឿងពីដើម ដូចជារឿងចិន ឬរឿងខ្មែរអីជាដើម អ្នកនិពន្ធបានសរសេរតាំងពីការចាប់ផ្ដើម រហូតដល់បញ្ចប់ដោយគំនុំគំុគួន ការសងសឹកមិនចប់មិនហើយជាដើម។ បច្ចុប្បន្ននេះវិញ ដូចជារឿងមួយភាគចប់របស់ថៃ ឬអាមេរិកជាដើម អ្នកនិពន្ធបានប្ដូរទិសដៅ អត្តចរិតនៃរឿងទៅជាបរិបទអ្នកបង្កើតសន្តិភាពវិញ។
ពិតមែនហើយ! ក្នុងនាមជាអ្នកនិពន្ធដ៏ល្បី ប្រសិនបើស្នាដៃយើងចេញទៅហើយ មានមនុស្សចាប់អារម្មណ៍ច្រើន នោះមនុស្សនឹងមានទំនោរការគិតដូចនេះភាគច្រើន។ អ្នកនិពន្ធផ្ទាល់ក៏មិនគួរឲ្យមនុស្សជំុវិញខ្លួនអូសទាញ ឬផ្លាស់ប្ដូរការគិតរបស់ខ្លួនឡើយ។ ការសម្របការងារនិពន្ធទៅតាមទីផ្សារ ចំណង់ចំណូលចិត្តនឹងធ្វើឲ្យទឹកដៃការនិពន្ធចុះខ្សោយ ព្រមទាំងយើងជាអ្នកនិពន្ធផ្ទាល់មិនអាចផ្លាស់ប្ដូរការគិតអវិជ្ជមានរបស់មនុស្សឲ្យមកផ្លូវត្រូវវិញបាន។
អ្នកនិពន្ធល្បីៗបច្ចុប្បន្ននេះ បានបញ្ចេញស្នាដៃល្អៗជាច្រើន។ ក្នុងចំណោមស្នាដៃល្អៗទាំងនោះ មានទាំងគុណភាព និងគុណតម្លៃអប់រំ ជាពិសេសទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៍របស់ទស្សនិកជនទៀតផង។ ដូចជាថ្មីៗនេះមានរឿង The Teacher Diary, Take Me Home, Conjuring II, Inside Out, Zootopia ជាដើម សុទ្ធសឹងជាស្នាដៃល្អៗ។ វាអាចជាអ្វីដែលទស្សនិកជនមិនឲ្យតម្លៃពីមុន តែក្រោយពេលទស្សនាហើយ ស្នាដៃថ្មីទាំងនេះគឺអាចទទួលយកបាន ហើយហោចណាស់វាអាចផ្លាស់ប្ដូរផ្នត់គំនិតរបស់មនុស្សយើងឲ្យយល់នូវអ្វីដែលល្អៗពីក្នុងរឿងផងដែរ។
សង្ឃឹមថាអ្វីដែលយើងព្យាយាមថ្ងៃនេះដើម្បីអនាគតនៃការផលិតភាពយន្តនៅកម្ពុជាកាន់តែល្អប្រសើរជាងនេះទៅចុះ។ យើងមិនអាចបន្ទោសជនជាតិខ្មែរថាមិនគាំទ្រផលិតផលខ្មែរ នៅពេលផលិតករខ្លួនឯងមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើស្នាដៃរបស់ខ្លួនផងនោះទេ។
