ចូលមើលអត្ថបទពីក្នុងគេហទំព័រដើមអំពិល៖
ទីផ្សារការងារសេរីរបស់អាស៊ានឆ្នាំ ២០១៥ ជាកង្វល់និងបញ្ហាប្រឈមរបស់យុវជនកម្ពុជា
ដោយសារមានរឿងដូច្នេះហើយ បានជាមានការជជែកគ្នារបស់និស្សិតខ្មែរ ដែលកំពុងបារម្ភពីបញ្ហានេះដែរ! ខ្ញុំពិតជាមានការត្រេកអរ ដែលខ្មែរយើងនិងអាចមានការប្រកួតប្រជែងសមត្ថភាពការងារជាមួយប្រទេសដទៃទៀត។ តែខ្ញុំក៏ពិបាកចិត្តដែរ ដែលសមត្ថភាពកូនខ្មែរយើងសព្វថ្ងៃ ដូចកីឡាករទើបតែរៀនហែលទឹក ស្រាប់តែភ្លាមៗ គេឲ្យទៅប្រលងស៊ីហ្គេម ឬ ប្រលងថ្នាក់អន្តរជាតិបាត់ទៅហើយ។ ដូចនេះឳកាសចាញ់គឺ ១០០% បាត់ទៅហើយ។ នេះមិនមែនត្រឹមតែការធ្វើការងាររដ្ឋ ឬ ក្នុងក្រុមហ៊ុនធម្មតានោះទេ តែថែមទាំងបូករួមនូវការរកស៊ីលក់ចាបហ៊ួយតូចតាច ក៏ត្រូវត្រៀមខ្លួនដែរ។ទីផ្សារខ្មែរតូចណាស់ បើមានអ្នកចូលមកច្រើនយ៉ាងហ្នឹង ប្រាកដជាមានអ្នកអត់បាយច្រកឆ្នាំងមិនខានទេ។ រាជរដ្ឋាភិបាលអើយ! លោកអត់ទាន់រៀបចំការអប់រំនៅកម្ពុជាឲ្យមានកម្រិតប្រសើរនៅឡើយផង លោករៀបចំគម្រោងគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងនេះទៅហើយ។ នៅសាលាសិស្សគ្មានការអនុវត្តគ្រប់គ្រាន់ ភាសាបរទេសបង្រៀននៅសាលារដ្ឋវិញ ខ្ញុំឲ្យលេខសូន្យតែម្តង។ បើតែយ៉ាងនេះ តើឲ្យយុរជនខ្មែរទៅប្រកួត ឬ ទៅមើលគេប្រកួត?
នេះជាដំណកស្រង់ខ្លះៗពីគេហទំព័រដើមអំពិល៖
“សហគមន៍ប្រជាជាតិអាស៊ី-អាគ្នេយ៍ ហៅថាអាស៊ាននឹងបើកលំហូរទីផ្សារការងារសេរី នៅឆ្នាំ២០១៥ នាំមកនូវកង្វល់ និងបញ្ហាប្រឈម ជាច្រើន សម្រាប់យុវជនកម្ពុជា ដែលមិនទាន់ត្រៀមខ្លួន ក្នុងការប្រកួតប្រជែង ជាមួយប្រជាពលរដ្ឋ នៅបណ្តាប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ដទៃទៀត ក្នុងសហគមន៍អាស៊ាន។
វេទិការយុវជនប្រចាំឆ្នាំលើកទី៩ស្តីពីដំណើររបស់យុវជនកម្ពុជាឆ្ពោះទៅកាន់អាស៊ាន នាថ្ងៃទី១៩ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១១ នៅវិទ្យាស្ថានជាតិអប់រំ នាយកប្រតិបត្តិក្រុមអ្នកការពារសិទ្ធិកម្ពុជា (CDP) លោក សុខ សំអឿន បានមានប្រសាសន៍ថា នៅឆ្នាំ២០១៥ អាស៊ានបើកទីផ្សារការងារសេរី គឺជាការប្រកួតប្រជែងការងារ ដែលជាបញ្ហាប្រឈមដ៏ធំមួយរបស់យុវជនកម្ពុជា។
កាលពីថ្ងៃទី២៨ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១១ ប្រធានសមាគមយុវជនកម្ពុជា-អាស៊ាន លោក សុខ ធាវុធ បានមានប្រសាសន៍ថា “បើយុវជនកម្ពុជាមិនប្រឹងប្រែងបង្កើនសមត្ថភាព និងពង្រឹងចំណេះដឹងទេនោះ ការងារដ៏ល្អនឹងត្រូវគេដណ្តើមយកអស់ហើយ”។
តើអ្នកមានគំនិតយ៉ាងណាខ្លះ ចំពោះបញ្ហានេះ?
កំណត់ហេតុ ឌីយ៉ា 
យល់…តែលោកគិតពីគុណសម្បត្តិនៅអនាគត តែមិនគិតពីគុណវិបត្តិសំរាប់មនុស្សបច្ចុប្បន្ន
LikeLike
សូមទុកសំនួរនេះសម្រាប់អ្នកអានឆ្លើយសិនចុះ! ខ្ញុំសុំឆ្លើយតបនៅ ពេលឆាប់ៗនេះ។ ដូចពូបានមានប្រសាសន៍ប្រាប់ខ្ញុំពីមុន អញ្ចឹងថា គ្មានសំនួរណាដែលថាល្ងង់នោះទេ ឲ្យតែយើងចេះសួរចេះកត់ត្រា ហើយក៏គ្មានចម្លើយណាដែលមិនល្អនោះទេ កុំឲ្យតែមិនឆ្លើយអីសោះ។ បើស្រុកខ្មែរអាចធ្វើដូចពូនិយាយបានមែននោះ ម៉្លេះមិនមានបញ្ហាច្រើនដូចនេះនោះទេ។ សព្វថ្ងៃនេះ បញ្ហាពុករលួយដូចជាស្ងាត់ មិនសូវមានគេនិយាយច្រើនដូចពីមុននោះទេ តែបញ្ហាបែបនេះនៅតែមាន ដូចខ្ញុំបានជួបប្រទះខ្លះៗមកហើយអញ្ចឹង។ តែម្នាក់ៗ ខ្លាចដូចជំនាន់ប៉ុលពតអញ្ចឹង មិនហ៊ានបើកមាត់ បើកការពិតអីទេ គិតថានិងគ្មានអ្នកជួយទេ បើមានបញ្ហាកើតឡើង គេបានតែដឹងលឺប៉ុណ្ណោះ។ ឯបញ្ហារៀនវិញ ខ្ញុំក៏មានបញ្ហាច្រើនដែរ ខាងផ្នែកសំណង់សព្វថ្ងៃ តែខ្ញុំបែរជាមានជោគជ័យខាងផ្នែកអក្សរសាស្ត្រអង់គ្លេសទៅវិញ ទាំងជាប់ចំណាត់ថ្នាក់ល្អជាងគេបំផុតទៀតផង។ បញ្ហាមកពី អត់បានគិតមុននឹងរៀនអ្វីមួយ។ នេះជាបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនដែលសិស្សម្នាក់ៗ មិនគួរយកជាលេសនោះទេ។ ចូលមកដល់បញ្ហាវិញ! តើកូនខ្មែរពិតជាអាចធ្វើបានទេ នៅកំឡុងពេលបីឬ បួនឆ្នាំទៀត នៅពេលទីផ្សារបើកចំហនេះចូលមកដល់? ពិតជាមិនទាន់ទេ តែកូនខ្មែរនឹងតស៊ូព្យាយាមនៅពេលទឹកលិចដល់ច្រមុះនោះមិនខានទេ!
LikeLike
បើយើងមើលទ្រូសៗឃើញថាវិស័យអប់រំរបស់កម្ពុជាមានការខ្សោយ តើយើងវាស់បានដោយរបៀបណា? វាស់ដោយមើលទៅយុវជននិមួយៗ ឫយុវជនទូទៅ? បើសិនជាវាស់ស្ទុងទៅតាមការប្រព្រឹតរបស់យុវជន តើយុវជននីមួយៗនោះយកចិត្តទុកដាក់រៀនពិតប្រាកដ៏ដែរឫទេ? ឫគ្រាន់ទៅរៀន ម៉ាៗយកតែស៊ង? បើសិនជាសិស្សម្នាក់ៗ រវល់តែមានចិតអគតិអំពីវិស័យអប់រំរបស់គ្រូខ្លួនឯង តើមានចិត្តឯណានឹងយកចិត្តទុកដាក់រៀន? ខ្ញុំតែងតែលឺគ្រប់មាត់ថាគ្រូពុករលួយ ចុះហេតុអីមិនមួលមតិគ្នាចងក្រងជាសំណុំរឿងដេញគ្រូនោះចេញ?
” ….. តើគួរធ្វើយ៉ាងណា?”
បើសិនជាមានអទិទេបណាម្នាក់ចេះបើខួក្បាលរបស់មនុស្សហើយចាក់ចំណេះវិជ្ចាទាំងធុងៗចូលក្នុងខួក្បាលបាន នោះពិតជាល្អមិនខានមែនទេ? តែអនិចា គឺគ្មានទេ។
ចំលើយមានគ្រាន់តែធ្វើទៅពិបាក។ ខ្ញុំអាចបំភ្លើបានទ្រូសៗតែប៉ុណ្ណោះ។
- បើកចិត្តអោយទូលាយទទួលយកការណែនាំល្អៗពីគ្រូ និងចាស់ព្រឹត្យាចា
– យកចិត្តទុក្ខដាក់រាល់អ្វីៗដែលខ្លួនទទូលខុសត្រូវ ជាពិសេសកិច្ចការសាលា
– អានសៀវភៅអោយបានច្រើន ដូចជាសៀភៅដែលទាក់ទងនិង Self Improvement
– ស្វែងយល់អំពីខ្លួនឯងផ្ទាល់ថា អាជិបមួយណាដែលសាកសំនិងខ្លួន ហើយចូលចិត្តធ្វើដោយមិនចេះធុញ
– កុំពូកែតែរកលេះថាខ្លួនធ្វើនេះមិនកើត ធ្វើនោះមិនកើត។ ត្រូវខំស្វាស់ស្វែងសួរយោបល់ បងៗដែលមានចំណេះជាងយើង។
មានគំនិតបារម្មណ៍ខ្លាចបរទេសមកដណ្តើមទីផ្សាដ៏តូចរបស់ខ្មែរគឺល្អ! ដើម្បីអោយល្អជាងន្ហឹងទៅទៀតគឺខំអភិវឌ្ឍខ្លួងយើងដើម្បីទទួលការងារដែលទីផ្សាត្រូវការ។ Employer ត្រូវការអ្នកមានសម្តភាព បើទទួលជនបរទេសមកធ្វើការដើម្បីការរីកចំរើនរបស់ក្រុមហ៊ុនគេៗប្រាកដ៏ជាធ្វើ។
ក្តីបារម្មណ៍ខ្លាចជនបរទេសមកដណ្តើមការងារក្នុងស្រុកមានគ្រប់ៗប្រទេស។ តើមកពីហេតុអ្វីបានជាពួកគេបារម្មណ៍? បើតាមការសង្កេតរបស់ខ្ញុំៗ ហើយនិយាយអោយខ្លីទៅ ពូកទាំងនោះ ជាអ្នកខ្ជិល មិនព្រមខិតខំអភិវឌ្ឍខ្លួនឯងទេ តែបែទៅជាច្រណែនអ្នកដ៏ទៃដែលគេមានសម្ថភាពជាងខ្លួន។
LikeLike
ខ្ញុំដឹងតើថាលទ្ធផលល្អនិងបាននៅពេលក្រោយ បើសិនយើងខិតខំព្យាយាម។
តែអ្វីដែលខ្ញុំចង់សង្កត់ធ្ងន់នោះគឺ យុវវជនខ្មែររាប់ម៉ឺននាក់ដែលមានចំនេះដឹងខ្សត់ខ្សោយនាពេលនេះ
តើគួរធ្វើយ៉ាងណា? ត្រឹមរយះពេលប្រាំឆ្នាំទៀតតើកម្ពុជាអាចពង្រឹងវិស័យអប់រំអោយមានប្រសិទ្ធភាពប្រហាក់ ប្រហែលនិងប្រទេសជិតខាងឬអត់? ទាំរាំតែខ្មែរយើងអាចពង្រឹងមានតែយើងនិងទុកអោយមនុស្សរាប់ម៉ឺននាក់កាលពីមុនងាប់ឬយ៉ាងណា?
ល្អគឺអាចនិងល្អសំរាប់អ្នកអនាគត តែអ្នកបច្ចុប្បន្នគ្មានអីជាទីពឹងទេ ដូចខ្ញុំនិយាយចឹងមានតែងាប់នៅពេលដែលគេចូល មកដណ្តើមការងារធ្វើក្នុងអំលុងពេលដែលទីផ្សារការងាររបស់កម្ពុជាតូចហើយចង្អៀត។ ទីផ្សារការងារកំពុងតែតូចហើយ នៅមានអ្នកក្រៅមកដណ្តើមទៀត…
LikeLike
បាទ! អរគុណច្រើនសម្រាប់គំនិតល្អនេះ! ខ្ញុំសង្ឃឹមថាអ្នកអាននិងយកគំនិតនេះទៅ អនុវត្តផងដែរ។
LikeLike
កុំទាន់បាក់ទឹកចិត្ត! ចំពោះការក្រេបយកចំណេះវិជ្ជា ប្រៀបដូចដំណក់ទឹកស្រក់ ទាល់តែខំចំណាយទៅលើការសិក្សា ហើយមានអំណត់ខិតខំរៀន ទើបលិទ្វិផលបានល្អគាប់ចិត្តនៅពេលក្រោយ។
LikeLike
ទំរាំតាក្មេងៗចេះខិតខំតស៊ូត្រដររៀនអោយមានសមត្ថភាពអាចប្រកួតប្រជែងជាមួយគេបាន
មិនដឹងថាត្រូវចំនាយពេលប៉ុន្មានទសវត្សទេ ហើយមិនដឹងថាមានមនុស្សប៉ុន្មានម៉ឺននាក់ស្លាប់ដោយសារអត់បាយស៊ី ព្រោះគ្មានការងារចិញ្ចឹមក្រពះនោះទេ
ខ្ញុំគិតថាផលប៉ះពាល់មានទំហំធំគណនាមិនបាន ចំនែកផលប្រយោជន៍វិញស្ទើរមើលមិនឃើញ…
LikeLike
ខ្ញុំគិតថាអត្ថបទចេញពីគេហទំព័រដើមអំពិល គ្រាន់តែជាការពញ្ញាក់ស្មារតីរបស់យុវជនខ្មែរសម័យថ្មីនេះទេ។ ការពិតគឺវាពិតមែនសម្រាប់យុវជនខ្មែរមួយចំនួន បើពិនិត្យមើលសិស្សមួយចំនួនធំ ទៅរៀនមិនប្រាកដ៏ជារៀនទេ ដល់ពេលប្រលងទៅជាផ្តុំក្បាលគ្នាចំលង។
ចំពោះទីផ្សាសេរី ខ្ញុំគិតថាមានផលល្អជាងផលអាក្រក់ សម្រាប់កូនខ្មែរមួយចំនួនបើទឹកមិនដល់ច្រមុះទេ មិនខំត្រដរខ្យល់ទេ។
បើចង់រៀនអោយបានជោគជយ័ត្រូវខំតាំងពីថ្ងៃចូលកងដំបូង មិនមែនខំប៉ុន្មានថ្ងៃមុនប្រលងនោះទេ។ បើរៀនមិនបានពន្ទុល្អ កុំរវល់ទៅទំលាក់កំហុសអោយអ្នកដ៏ទៃ ឫបន្ទោសគ្រូ ឫកម្មវិធីរបស់សាលា មកពីខ្លួនយើងមិនប្រឹងរៀនអោយបានគ្រប់គ្រាន់។
មនុស្សម្នាក់មានទំហំខួរក្បាលដូចគ្នា គ្រាន់តែការវឹកហាត់ និងការប្រើខួរក្បាលមានវិធីខុសគ្នា។ បើសិនជាយើងរៀនហើយមិនចាំ ត្រូវមានចិត្តអំណត់ ហើយឧស្សាហ៍រំលឹកអោយទាល់តែចាំ នេះបានហៅថាខំប្រឹងហើយ ប្រឹងរហូតទាល់តែកិច្ចការសាលាដែលគ្រូដាក់អោយទាំងប៉ុន្មាន ចេះ ចាំ ហើយយល់បានច្បាស់ទាំងអស់។ អ្នកដែលរៀនពូកែ គេចំណាយពេលផ្តោទអារម្មណ៍រៀនលើស អ្នកមិនពូកែតែមួយម៉ោងទៅពីរម៉ោងប៉ុន្នោះ។
LikeLike
(-.-)
LikeLike
ម៉េចធ្វើមុខអញ្ចឹងវិចូច?
LikeLike
U_U
LikeLike